حزن‌آلود

کلمه "حزن‌آلود" در زبان فارسی به معنای داشتن حالتی از اندوه یا افسردگی است. برای استفاده صحیح از این کلمه و رعایت اصول نگارشی و قواعد فارسی موارد زیر قابل توجه است:

1. قواعد ساختاری:

   • "حزن" به معنای اندوه و "آلود" به معنای آغشته به یا دارای حالت خاصی است. این ترکیب نشان دهنده حالتی است که چیزی با اندوه همراه است.

2. نوشتار:

   • کلمه "حزن‌آلود" باید با "خط" و "فاصله"‌ای که در ترکیب‌های مشابه وجود دارد، به صورت پیوسته نوشته شود. از این رو، نباید بین این دو جزء فاصله بیفتد.

3. نقطه‌گذاری:

   • اگر این کلمه در میانه جمله به کار برود، بسته به ساختار جمله و نیاز به استفاده از علامت‌های نگارشی، باید به طور صحیح از ویرگول یا نقاط دیگر استفاده شود. برای مثال: «او در این شعر، حزن‌آلود است.»

4. جایگاه کلمه:

   • "حزن‌آلود" معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و باید به دقت به اسمی منسوب شود. به عنوان مثال: «صدای او حزن‌آلود بود.»
5. تناسب معنایی:
   • استفاده از این کلمه باید با محتوای سخن یا نوشته همخوانی داشته باشد. به عنوان مثال، زمانی که توصیف یک حالت غم‌انگیز یا افکاری اندوهناک است، می‌توان از "حزن‌آلود" بهره برد.

با رعایت این قواعد می‌توانید از کلمه "حزن‌آلود" در نوشتار خود به شکل صحیح و مؤثر استفاده کنید.

1. صدای حزن‌آلود باران بر روی سقف، همواره یادآور خاطرات تلخ گذشته است.
2. چشم‌های او در یک لحظه حزن‌آلود به دوردست‌ها خیره شدند و گویی در جستجوی چیزی از دست رفته بودند.
3. در کنار آتش شب‌های سرد، داستان‌های حزن‌آلود پدربزرگ به یاد ما می‌آمد و اشک‌هایمان را به جوش می‌آورد.