کلمه «دانش‌آور» یک واژه مرکب است که از ترکیب «دانش» و «آور» تشکیل شده است. در زیر به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه و نحوه استفاده از آن اشاره می‌کنم:

1. تلفظ: این کلمه به صورت /dɒnæʃ-ɒvɒr/ تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح در گفتار و نوشتار اهمیت دارد.

2. نقش دستوری: «دانش‌آور» به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند به افراد یا چیزهایی اشاره کند که دانش را به دست می‌آورند یا به دیگران منتقل می‌کنند.

3. نوشته شدن: این کلمه به صورت «دانش‌آور» و با ویرگول (چند حرف) اندکی به هم چسبیده نوشته می‌شود. از نظر املایی، استفاده از نیم‌فاصله بین دو جزء «دانش» و «آور» صحیح است: «دانش‌آور».

4. جمع‌سازی: کلمه «دانش‌آور» می‌تواند جمع بسته شود. جمع آن به صورت «دانش‌آوران» است.

5. ترکیبات و مشتقات: این کلمه می‌تواند به عنوان بخشی از ترکیبات دیگر نیز مورد استفاده قرار گیرد، به‌عنوان مثال: «نهاد دانش‌آور» یا «موسسه دانش‌آور».

6. قواعد نگارشی: در متون رسمی و ادبی، توجه به جایگاه و نقش هر واژه در جمله بسیار مهم است. در جملات باید به وضوح بیان شود که «دانش‌آور» چه کارکردی دارد، مثلاً: «او یک دانش‌آور است که در زمینه پژوهش‌های علمی فعالیت می‌کند.»

با رعایت این قواعد، می‌توانید به درستی از کلمه «دانش‌آور» در نوشتار خود استفاده کنید.

1. دانش‌آوران جوان با ایده‌های نوآورانه خود می‌توانند روند پیشرفت علم را تسریع کنند.
2. در دانشگاه، برنامه‌های ویژه‌ای برای تقویت مهارت‌های دانش‌آوران برگزار می‌شود.
3. دانش‌آورانی که علاقه به تحقیق دارند، می‌توانند از فرصت‌های بین‌المللی بهره‌مند شوند.