کلمه "دست‌نماز" یک واژه مرکب است که از ترکیب کلمه "دست" و "نماز" ساخته شده و به معانی خاصی در زبان فارسی اشاره دارد. این واژه در متون مذهبی و فرهنگی کاربرد دارد و به مراحل خاصی از عبادت و نیایش اشاره می‌کند.

قواعد فارسی و نگارشی برای کلمه "دست‌نماز":

1. نقطه‌گذاری: در مواقعی که این کلمه در جملات استفاده می‌شود، باید توجه داشت که اگر در وسط جمله باشد، نیاز به علامت نگارشی خاصی ندارد و مثل سایر کلمات باید نوشته شود.

2. نوشتار: "دست‌نماز" باید به صورت چسبیده و با خط تیره نوشته شود تا مشخص گردد که دو کلمه مرتبط به هم هستند و یک مفهوم واحد را شکل می‌دهند.

3. تلفظ: تلفظ درست این کلمه به صورت " دست‌نماز " است و به این ترتیب باید به کار رود.

4. توافق با قواعد فعل: در زمان‌هایی که این کلمه به عنوان بخشی از یک فعل استفاده می‌شود، باید توجه داشت که با زمان و حالت فعل هماهنگ باشد.

5. استفاده صحیح در متن: از این کلمه در متون مذهبی، فرهنگی و ادبی می‌توان استفاده کرد، اما باید دقت کرد که در متن‌هایی که به نوعی محتواهای رسمی یا علمی دارند از درست بودن معنا و مفهوم آن اطمینان حاصل شود.

مثال:

• روزهای جمعه، دست‌نماز را از یاد نبرید.
• او همیشه به شAKوِد دست‌نماز می‌خواند.

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمه "دست‌نماز" به طور صحیح و مؤثر در نوشتارهای خود استفاده کنید.

1. در روزهای بارانی، همیشه دست‌نماز خود را در کیفم می‌گذارم تا هنگام دعا و نیایش از آن استفاده کنم.
2. او هر روز صبح با دست‌نماز مخصوص خود به حیاط می‌رود و در کنار گل‌ها به عبادت می‌پردازد.
3. دست‌نماز کهنه‌اش یادآور سال‌ها عبادت و دعا در مکان‌های مختلف است.