کلمه "پیش‌نماز" در زبان فارسی به معنای شخصی است که در نماز جماعت پیش‌نماز می‌شود. در نگارش این کلمه و استفاده از آن چند نکته نگارشی و قواعدی مهم وجود دارد:

1. نوشتن صحیح: کلمه "پیش‌نماز" با استفاده از هم‌نوشت "پیش" و "نماز" نوشته می‌شود. بین دو جزء "پیش" و "نماز" یک فاصله وجود ندارد و به جای آن از خط فاصله (-) استفاده می‌شود.

2. تلفظ صحیح: این کلمه به صورت "پیش‌نماز" تلفظ می‌شود. برای واضح‌تر شدن تلفظ، می‌توان بر روی سیلاب‌ها تأکید کرد: "پیش" و "نماز" به صورت مستقل تلفظ می‌شوند.

3. نقطه‌گذاری: در جملاتی که این کلمه به کار می‌رود، باید به نقطه‌گذاری توجه کرد تا جملات واضح و خوانا باشند. مثلاً: "در مسجد محله، آقای علی به عنوان پیش‌نماز حضور دارد."

4. جمع بستن: برای جمع بستن این کلمه، از "پیش‌نمازان" یا "پیش‌نمازها" استفاده می‌شود. مثلاً: "پیش‌نمازان در دین اسلام نقش مهمی دارند."

5. استفاده در متن: در متون رسمی و غیررسمی، این کلمه به طور گسترده‌ای استفاده می‌شود و باید در متناسب با متن و موقعیت به کار برود.

با رعایت این نکات می‌توان کلمه "پیش‌نماز" را به درستی و به طور تاثیرگذاری در نوشتار به کار برد.

1. در مسجد محله، پیش‌نماز با لحنی آرام و دلنشین خطبه‌ای را برای نمازگزاران ایراد کرد.
2. پیش‌نماز همیشه سعی دارد تا با سخنانش دل‌های مومنان را آرام کند و آنها را به نماز خواندن تشویق نماید.
3. در روز عید، پیش‌نماز به جمعیت بزرگ نمازگزاران خوشامد گفت و دعاهایی برای سعادت و سلامت آنها کرد.