کلمه "شرق‌شناس" به معنی شخصی است که به مطالعه و شناخت شرق می‌پردازد. در نگارش و استفاده از این کلمه، برخی قواعد و نکات نگارشی عبارتند از:

1. تلفظ و شکستگی: این کلمه متشکل از دو بخش "شرق" و "شناس" است. در نگارش باید به هر دو بخش توجه شود و به صورت یک کلمه واحد نوشته شود: "شرق‌شناس".

2. نقطه‌گذاری: از ویرگول یا نقطه در بین دو بخش آن استفاده نمی‌شود. بنابراین "شرق‌شناس" به این شکل صحیح است.

3. نحو جملات: کلمه "شرق‌شناس" می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول در جملات به کار رود. به عنوان مثال:

   • "شرق‌شناسان به فرهنگ‌های مختلف شرق توجه ویژه‌ای دارند."
   • "او یک شرق‌شناس معتبر است."

4. جمع‌بندی: برای جمع بستن این کلمه می‌توان از "شرق‌شناسان" استفاده کرد:

   • "شرق‌شناسان در مطالعات خود به تفسیر تاریخی می‌پردازند."
5. تلفظ صحیح: در گفتار باید توجه شود که کلمه به درستی تلفظ شود و تفکیک بین "شرق" و "شناس" در گفتار حفظ گردد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "شرق‌شناس" به طور صحیح در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. شرق‌شناس‌ها به بررسی فرهنگ‌ها و زبان‌های شرقی می‌پردازند و می‌توانند به درک بهتری از تاریخ این مناطق کمک کنند.
2. کتاب‌های نوشته شده توسط شرق‌شناس معروف، نور جدیدی بر روی مناسبات تاریخی ایران و کشورهای همسایه می‌تاباند.
3. در سمیناری که درباره ادبیات شرق برگزار شد، یک شرق‌شناس به تحلیل شعرهای دوره تیموری پرداخت.