کلمه "لغت‌شناس" یک واژه ترکیبی در زبان فارسی است که از دو بخش "لغت" و "شناس" تشکیل شده است. در اینجا به بررسی قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه می‌پردازیم:

1. ترکیب کلمات: "لغت" به معنی واژه و "شناس" به معنی کسی است که علم یا آگاهی خاصی دارد. به این ترتیب، "لغت‌شناس" به معنای فردی است که به شناسایی، مطالعه و تحلیل واژه‌ها و معانی آن‌ها می‌پردازد.

2. نوشتار صحیح: این کلمه به صورت متصل نوشته می‌شود و در بین دو بخش آن (-) وجود دارد که نشان‌دهنده ترکیب این دو واژه است. لذا شکل صحیح نگارش آن "لغت‌شناس" است.

3. تلفظ: در تلفظ این کلمه باید توجه داشت که هر دو بخش آن واضح و مشخص بیان شوند. معمولاً به صورت "لغت-شناس" تلفظ می‌شود.

4. جمع‌سازی: جمع این واژه به صورت "لغت‌شناسان" است. در این حالت، پسوند -ان به انتهای آن افزوده می‌شود.

5. فعل مرتبط: معمولاً برای اشاره به عمل مرتبط با لغت‌شناس، می‌توان از فعل "لغت‌شناسی" استفاده کرد، که به معنای مطالعه و بررسی واژه‌ها و معانی آن‌ها است.

6. نقطه‌گذاری: در جملات و متون فارسی، هنگام استفاده از "لغت‌شناس"، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه داشت و این کلمه باید در بستر صحیح جمله استفاده شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید به خوبی از کلمه "لغت‌شناس" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. لغت‌شناس معروفی در دانشگاه به بررسی ریشه‌های تاریخی واژگان فارسی پرداخته است.
2. او به عنوان یک لغت‌شناس، در تلاش است تا واژگان فراموش‌شده زبان مادری‌اش را ثبت کند.
3. در همایشی که با حضور برجسته‌ترین لغت‌شناسان برگزار شد، اهمیت حفظ زبان‌ها و گویش‌های محلی مورد بحث قرار گرفت.