غرا

کلمه "غرا" در زبان فارسی به معنای "زیبا" یا "خوش نما" است و معمولاً در متن‌های ادبی و شاعری استفاده می‌شود. برای استفاده صحیح از این کلمه و رعایت قواعد نگارشی، توجه به نکات زیر مهم است:

۱. صحیح نویسی: کلمه "غرا" به همین شکل نوشته می‌شود و شکل‌های دیگر آن مانند "غرّا" یا "غراّ" نادرست هستند.

۲. مفهوم و دقت در استفاده: این کلمه به طور خاص در توصیف اشیاء یا زیبایی‌های ظاهری به کار می‌رود. در استفاده از آن دقت کنید که متن یا جمله با مفهوم آن سازگاری داشته باشد.

۳. تطابق با جنس و شمار: اگر بخواهید از این کلمه در جمله‌ای استفاده کنید، دقت داشته باشید که با منظور شما از جنس (مؤنث یا مذکر) و شمار (مفرد یا جمع) تطابق داشته باشد. به عنوان مثال:

• "این گل‌ها بسیار غرا هستند." (جمع)
• "این نقاشی بسیار غرا است." (مفرد)

۴. نکات نگارشی:

• استفاده از ویرگول و سایر علائم نگارشی در جملاتی که "غرا" در آن‌ها به کار می‌رود، باید طبق قواعد زبان فارسی باشد.
• اگر "غرا" در یک جمله توصیفی به کار می‌رود، لازم است به ساختار جمله توجه داشته باشید تا مفهوم درست منتقل شود.

استفاده از "غرا" در شعر و نثر می‌تواند زیبایی خاصی به متن ببخشد، اما باید به زمینه و سبک متن توجه کافی داشت.

1. غرا به معنای زیبایی و جذابیت خاصی است که در چشمان او دیده می‌شود.
2. در مراسم عروسی، لباس عروس به قدری غرا بود که همه را مجذوب خود کرد.
3. غرا بودن طبیعت در فصل بهار، باعث می‌شود که هر کسی به دلخواه خود به گردش در آن بپردازد.