گم‌نشان

کلمه "گم‌نشان" ترکیبی است که از دو بخش "گم" و "نشان" تشکیل شده است. در زبان فارسی، این کلمه به معنای "پنهان" یا "مخفی" به‌کار می‌رود و معمولاً در متون ادبی برای توصیف چیزی که سخت پیدا می‌شود یا قابل رؤیت نیست، استفاده می‌شود.

قواعد نگارشی مربوط به "گم‌نشان":

1. همزه: در کلمه "گم‌نشان"، واژه "نشان" بدون همزه نوشته می‌شود. این نکته در نوشتار باید مورد توجه قرار گیرد.

2. فاصله‌گذاری: بین "گم" و "نشان" باید خط تیره (-) قرار داده شود تا نشان دهنده‌ی ترکیب این دو واژه باشد.

3. تکیه و تاکید: در نوشتار ادبی و رسمی، به ویژه در شعر، ممکن است از "گم‌نشان" به عنوان یک صفت برای توصیف اشیاء یا موجودات خاص استفاده شود. توجه به بافت کلام و معنای مورد نظر ضروری است.

4. استفاده در جملات: کلمه "گم‌نشان" معمولاً به صورت توصیفی و در جملات ادبی و توصیفی به کار می‌رود. به عنوان مثال: "او در دل شب، گم‌نشان شد و هیچ‌کس نتوانست او را بیابد."

جمع بندی

"گم‌نشان" به عنوان یک ترکیب بار معنایی خاصی دارد و در نوشتار باید با رعایت قواعد نگارشی و املایی به‌کار رود.

1. در دل شب، صدای گم‌نشان پرندگان، سکوت را شکسته و حس شگفت‌انگیزی را به فضا می‌بخشد.
2. نقاشی‌های او از طبیعت، فضایی گم‌نشان را به تصویر می‌کشند که بیننده را به سفر در دنیای ناشناخته دعوت می‌کند.
3. در این کتاب، نویسنده با مهارت شخصیت‌های گم‌نشان را در یک داستان پیچیده روایت می‌کند که خواننده را captivated می‌کند.