کلمه «لابه» در زبان فارسی به معنی «ناله» یا «فریاد» به کار می‌رود و معمولاً در محاورات و ادبیات ایرانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کلمه گاهی به شکل «لابه‌کشیدن» نیز استفاده می‌شود.

قواعد نگارشی برای استفاده از کلمه لابه:

1. جدا کردن از سایر کلمات: اگر «لابه» به عنوان اسم به کار می‌رود، باید با دیگر کلمات به‌درستی ترکیب شود و از آن استفاده شود.

   • مثال: "او با لابه از دوری یار خود ناله می‌کرد."

2. استفاده از علامت‌گذاری: در صورتی که «لابه» به عنوان بخشی از یک ترکیب یا تعبیری خاص به کار رود، می‌توان از ویرگول یا دو نقطه برای تأکید استفاده کرد.

   • مثال: "او را در حال لابه‌کشیدن دید: صدای دل‌انگیزش گوش‌ها را پر کرده بود."

3. مکانیسم‌های تنوع بیانی: با توجه به متن، می‌توان از این کلمه به صورت‌های مختلفی استفاده کرد، از جمله به صورت‌های توصیفی و تشبیهی.

   • مثال: "صدای لابه، چون جوی آبی در دل شب، ملایم و دل‌نشین بود."
4. فرمت نوشتاری: در نوشتار ادبی، می‌توان این کلمه را به صورت زیباتر و شاعرانه‌تر به کار برد.
   • مثال: "لابه‌های عشق در گوشه و کنار دلش طنین‌انداز می‌شدند."

هدف از رعایت این قواعد، بهبود وضوح و جذابیت نوشته‌ها و محاورات فارسی است.

1. او در لابه‌لای کتاب‌ها، یادداشت‌های قدیمی را پیدا کرد.
2. لابه‌لای درختان جنگل، صدای پرندگان به وضوح شنیده می‌شد.
3. من لابه‌لای مشکلات زندگی همیشه سعی می‌کنم امیدواری‌ام را حفظ کنم.