کلیسای مقبره مقدس

معنی کلمه کلیسای مقبره مقدس

معنی واژه کلیسای مقبره مقدس

معنیکلیسای مقبره مقدس (به انگلیسی: Church of the Holy Sepulchre) (به لاتین: Sanctum Sepulchrum) همچنین در برخی زبان‌ها، مشهور به کلیسای رستاخیز (به یونانی: Ναός της Αναστάσεως) (به عربی: کنیسة القیامة) (به ارمنی: Սուրբ Հարություն) نام یکی از مقدس‌ترین اماکن مذهبی مسیحیان است که در انتهای خیابان ویا دولوروسا، در بخش باستانی شهر اورشلیم و بر فراز دره جلجتا قرار گرفته است. بر باور مسیحیان، عیسی مسیح در جایی که اکنون کلیسای قبر مقدس بر روی آن قرار گرفته، مصلوب گشته و از آنجا به آسمان عروج کرده است. در زیرزمین کلیسای قبر مقدس، مکانی قرار دارد که بر پایه داده‌های کتاب‌های عهد جدید، قبر عیسی مسیح درآنجا واقع شده است. کلیسای مرقد مقدس از بناهای با اهمیت مذهبی اورشلیم است.

کلیسای مرقد مقدس، به دستور کنستانتین، امپراتور روم که به آئین مسیح گروید، در اورشلیم بنا شد.

سالیانه میلیون‌ها زائر مسیحی از سراسر جهان برای زیارت به این مکان مقدس سفر می‌کنند.

شاخه‌های مختلف مسیحی مانند کاتولیک‌ها و ارتودوکس‌های شرقی که هر یک کنترل قسمتی از کلیسای مقبره مقدس را در اختیار دارند، همواره همراه با رشک و حسادت از بخش در اختیار خود دفاع و مراقبت کرده‌اند. اختلافات بر سر مالکیت میان شاخه‌های مختلف مسیحی به حدی است که هیچ یک از شاخه‌های فوق، اختیار تعمیرات کلیسای مقدس را ندارند. به عنوان مثال، یک نردبان چوبی بر روی طاقچه‌ای بر بالای در ورودی اصلی کلیسا، از سده نوزدهم میلادی تا کنون به همان وضعیت باقی مانده است، چون طرفین نمی‌توانند بر سر این مساله توافق کنند که چه کسی حق پائین‌آوردن این نردبان را دارد.

هم‌اکنون مرکز اصلی کلیسای ارتدوکس شرقی در بخشی از کلیسای مقبره مقدس قرار دارد. همچنین صومعه دیر السلطان، هزار سال پیش بر روی بخشی از پشت بام کلیسای اصلی ساخته شد. این صومعه شامل اتاق‌های کوچک ساده‌ای است که از سال ۱۸۰۸ میلادی توسط راهبان ارتودوکس اتیوپیایی اشغال شده است.

پاورقی

↑ اختلافات فرقه‌ای کلیسای مقدس اورشلیم را تهدید می‌کند (بی‌بی‌سی فارسی)
↑ اورشلیم - پایتخت باستانی اسرائیل (وزارت امور خارجه اسرائیل)
↑ پایتخت مذاهب (بی‌بی‌سی فارسی)
↑ یک پر از بال کوروش ما را بس (بهزاد بلور - بی‌بی‌سی فارسی)
↑ اختلافات فرقه‌ای کلیسای مقدس اورشلیم را تهدید می‌کند (بی‌بی‌سی فارسی)
↑ اختلافات فرقه‌ای کلیسای مقدس اورشلیم را تهدید می‌کند (بی‌بی‌سی فارسی)
منابع

Wikipedia contributors, "Church of the Holy Sepulchre," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed September 13, 2008).
رده‌های صفحه: جاذبه‌های گردشگری فلسطین زیارت‌گاه‌های مسیحیان کلیساهای اورشلیم گنبدها مسیح و تاریخ
قس عربی
کنیسة القیامة أو کنیسة القبر المقدس هی کنیسة داخل أسوار البلدة القدیمة فی القدس. بنیت الکنیسة فوق الجلجلة أو الجلجثة وهی مکان الصخرة التی یعتقد ان المسیح صلب علیها. وتعتر أقدس الکنائس المسیحیة والأکثر أهمیة فی العالم المسیحی وتحتوی الکنیسة على المکان الذی دفن فیه المسیح واسمه القبر المقدس. سمیت کنیسة القیامة بهذا الاسم نسبة إلى قیامة المسیح من بین الأموات فی الیوم الثالث من الأحداث التی شبهه للبعض موتة على الصلیب، بحسب العقیدة المسیحیة. تتقاسم الکنیسة الارثوذکسیة الشرقیة والکاثولیکیة الارثوذکسیة المشرقیة
محتویات
تاریخ الکنیسة من النظرة المسیحیة



خارطة کنیسة القیامة.
یقدّم لنا الإنجیلیون المعلومات التّالیة عن موضع الجلجلة. کان مکانا قریبا جدا من مدخل المدینة ویقع على طریق یرتادها الناس بکثرة غیر بعید عن حدیقة کان فیها قبر جدید.
ویقول الکتاب المقدس أیضا أنّ المکان کان یدعى الجمجمة (بالآرامیة جلجثة)، والاسم یقدّم لنا أحد تفسیرین، الأول أن الموقع کان مکان إعدام للمجرمین وسمی بالجمجمة بسبب جماجم القتلى، والثانی بکل بساطة لأنّ التلّ یشبه شکل الجمجمة أو الرأس البشری.
المسیحیة المبکرة
کان موقع صلب یسوع ودفنه مکرّمین دون انقطاع منذ أوائل الزمان من قبل الجماعة المسیحیة المقیمة فی القدس. وکان الیهود من جهتهم یهتمون جدا بقبور الشخصیات الهامة.
بین عامی 41 و 44 بنی السور الثالث الذی شمل ضمن حدود المدینة أیضا موضع الجلجلة. بعد القضاء على الثورة الیهودیة عام 135 م، عانت القدس من تغییر جذری، فقد طُرد الیهود والسامریون والمسیحیون ومنعوا من العودة. وعقد أدریانوس العزم على مسح کلّ ذکر للدیانة الیهودیة التی کانت تثیر الشغب والثورات، فدمر کلّ أماکن العبادة، لکن الخبرة الدینیة المرتبطة بتلک الأماکن کانت متأصلة وجذریة ولم یکن من السهل محوها.
کان موت یسوع موضوعا للتأمّلات منذ أوّل الأزمان، وسرعان مابرزت الکتابات التی حاولت إظهار کیف أن هذا الموت حقّق الفداء للعالم، أجمع من هذه الکتابات «مغارة الکنوز» و«صراع آدم» و«إنجیل برتلماوس» وغیرها. وجُعلت الجلجلة فی مرکز هذه القصص ووضعوا هناک آدم أیضا وحیاة التوبة التی عاشها بعد إخراجه من الجنة ومن ثمّ موته.
تحت الجلجلة إلى الجانب الشرقی منها نجد مغارة یعتقد الکتّاب أنّها موضع قبر آدم، وأشیر إلیها أیضا على أنّها موضع الجحیم الذی نزل إلیه یسوع بعد موته لیحرر الأنفس. هذه الأفکار التی حامت حول موضع الجلجلة تعود للیهود الذین أصبحوا مسیحیین، ومن ثمّ قام أدریانوس ببناء قبة على ستّة أعمدة فوق الجلجلة وکرسها لڤینوس عشتار (وهی الآلهة التی نزلت إلى الجحیم للبحث عن الإله تموز لتحرره) فی محاولة منه للقضاء على فکرة نزول المسیح إلى الجحیم فی هذا الموضع بالذات.
کانت المغارة موضع زیارة منذ القرن الخامس کما یشهد على ذلک الحاج روفینو الذی توفی عام 410 . وبنى أدریانوس فوق القبر هیکلا آخرا للآلهة الوثنیة.
ولم یتبقّ فی القدس سوى جماعة مسیحیّة من أصل وثنی نعرف منها اسم مطرانها مرقص، رغم أنّها کانت تکرم أماکن مقدسة کثیرة لکن هذه الجماعة لم تفکر فی تبدیل موضع قبر المسیح وذلک لأنها کانت تکرم تلک التی غطتها فی ذلک الحین هیاکل أدریانوس وبقیت تلک الذکرى إلى وقت قسطنطین.


قبة "قیامة یسوع" فی کنیسة القیامة.
العصر البیزنطی
خلال عقد المجمع المسکونی الأول (نیقیا 325) دعا أسقف القدس مکاریوس الإمبراطور قسطنطین إلى تدمیر الهیکل الوثنی فی المدینة المقدسة للبحث عن قبر المسیح. وهکذا فإن الهیکل الذی کان یهدف إلى القضاء على موقع القبر أدّى فی حقیقة الأمر إلى الحفاظ علیه، ولم یبن قسطنطین شیئا فوق الجلجلة. فی القرن الثامن فقط تمّ بناء کنیسة سمیت کنیسة الجلجلة، أمّا القبر المقدس فنظف من الأتربة وبنى قسطنطین فوقه بازیلیک القیامة وقد باشرت الأعمال أمه القدیسة هیلانة.
أضر الغزو الفارسی عام 614 کثیرا بالأماکن المقدسة التی أعاد مودیستو الناسک والذی صار فیما بعد بطریرکا للقدس إصلاحها وترمیمها. یذکر الحاج أرکولفو الذی زار القدس عام 670، أی بعد دخول العرب إلى المدینة، کیف أن الحجر الذی سدّ به باب القبر قد تحطم أجزاء کثیرة إثر الغزو الفارسی. وقد بنیت فوق الجلجة کنیسة وکرست المغارة تحت الجلجلة لآدم وراح یصور لنا بتعابیره الرائعة کیف مدّد إبراهیم ابنه اسحق على خشبة لیذبحه تقدمة للرب.
القرون الوسطى


الصلیبیون یدخلون القدس یوم 15 یولیو سنة 1099
1. کنیسة القیامة
2. قبة الصخرة
3. الأسوار
لم یمس الفتح العربی عام 638 القبر المقدس بسوء وتمتع المسیحیون بالحریة الدینیة التی کانت تتخللها بعض أعمال العنف. أما عام 1009 م فقد أمر السلطان الحاکم بأمر الله بتدمیر کنیسة القیامة. عام 1048 نال الإمبراطور البیزنطی الإذن بإجراء بعض التصلیحات.
فی 15 تموز (یولیو) 1099 دخل الصلیبیون مدینة القدس وقرروا إعادة بناء الکنائس القدیمة المتهدمة بل وإنشاء مبنى ضخم یحوی داخله جمیع الأبنیة الأساسیة وهی موضع موت (الجلجة) وقیامة (القبر) یسوع المسیح.
العصر العثمانی حتى الیوم
عام 1808 م شبّ حریق ودمّر القبة تماما فأصلحها الروم بإذن من الحاکم الترکی فبنیت بشکلها الذی نراه الیوم. هدد زلزال عام 1947 قبة الکنیسة الأرثوذکسیة الکاثولیکون بالدمار ولما لم یستطع الحاکم الإنجلیزی الحصول على موافقة الطوائف الثلاث التی ترعى الکنیسة قام بإجراء بعض أعمال التقویة والدعم التی لم ترتکز على أساس جید.
فی کانون أول (دیسمبر) عام 1994 اتفق رؤساء الطوائف الثلاث على القیام بأعمال الترمیم فی القبة التی فوق القبر المقدس. أعدّ التصامیم الفنان الأمریکی آرا نورمارت، وقد تولّت «البعثة البابویة فی سبیل فلسطین» الإشراف على الأعمال حیث حازت على ثقة الطوائف الثلاث بفضل عدم محاباتها للجمیع.
الرسم یمثل الشمس التی تسطع فی منتصف القبة من الفتحة التی فی القمة ونبع عنها إثنا عشر شعاعا، والدلالة واضحة إلى یسوع القائم کبزوغ فجر یوم جدید وإلى الإثنی عشر رسولا: إشعاع الإیمان فی الأرض. وقد تم تدشین القبة فی احتفال مهیب فی الثانی من شهر کانون الثانی (ینایر) عام 1997.
محتویات البازلیک

الواجهة


واجهة کنیسة القیامة.
عند الباحة فی مواجهة الکنیسة، نجد إلى الیمین دیر مار إبراهیم للروم الأرثوذکس وقد سمی بهذا الاسم تیمنا بالتقلید المسیحی الذی یقول بأن أبانا إبراهیم جاء إلى هذه الصخرة یقدّم ابنه ذبیحة. نجد فی الکنیسة مذبحا وشجرة زیتون علق الجدی بفروعها. یمکن زیارة البئر العظیمة تحت الدیر والتی تبدو کنیسة تحت الأرض. وهناک إلى الیمین کنیسة مار یعقوب للأرمن والقدیس میخائیل للأقباط. إلى الیسار هناک ثلاث کنائس مکرسة للقدیس یعقوب والقدیس یوحنا والشهداء الأربعین.


صورة فی مذبح کنیسة الإفرنج.
الواجهة. یسیطر علیها برج الأجراس الصلیبی وقد تهدم الجزء العلوی منه فی القرن السادس عشر واستبدل فی القرن التالی بغطاء من القرمید (الطوب). واستبدلت الأجراس الصلیبیة التی فککها صلاح الدین وذوبها بأجراس أخرى فی القرن الماضی. تقدم لنا الواجهة التی بناها الصلیبیون مدخلین سدّ أحدهما فی أیام صلاح الدین. کانت البازیلیک حتى بدایة القرن الماضی تفتح أبوابها فی الأعیاد الاحتفالیة فقط، أما الیوم فهی مفتوحة کل یوم.
تتواجد کنیسة الإفرنج - الدرج الذی إلى الیمین قبل الدخول إلى الکنیسة یؤدی بنا إلى معبد «سیدة الأوجاع» ویقال له أیضا کنیسة الإفرنج وهی للآباء الفرنسیسکان الذین یحتفلون فیها بالقداس الإلهی کل یوم. تحت هذه الکنیسة تقوم کنیسة أخرى مکرسة للقدیسة مریم المصریة.
الجلجلة


مذبح الجلجلة.
عند دخولنا بازیلیک القیامة نجد إلى الیمین سلما یحملنا إلى کنیسة الجلجلة على ارتفاع خمسة أمتار عن أرض الکنیسة. وتنقسم إلى کنیستین صغیرتین. الأولى وتدعى کنیسة الصلب، نجد فیها المرحلتین العاشرة (تعریة یسوع من ثیابه) والحادیة عشرة (صلب یسوع).


تمثال العذراء ام الاوجاع.
فوق الهیکل الذی فی صدر الکنیسة نجد فسیفساء تمثل مشهد الصلب. إلى الیمین نافذة کانت المدخل المباشر إلى الجلجة أیام الصلیبیین. حول هذه النافذة نجد فسیفساء تمثل ذبیحة اسحق. یفصل هذه الکنیسة عن کنیسة الجلجلة هیکل صغیر للعذراء أم الأوجاع وعمودان ضخمان. فی واجهة الکنیسة هیکل وفوقه صورة لیسوع المصلوب وعلى جانبیه القدیس یوحنا والعذراء أمّه. وتحت الهیکل نجد قرصا مفتوحا یشیر إلى الموقع حیث وضع صلیب یسوع. وتسمح لنا الفتحة بإدخال الید ولمس الصخرة مباشرة. یذکر هذا الموقع المرحلة الثانیة عشرة من درب الصلیب.
حجر الطیب
حجر الطیب ننزل من کنیسة الجلجلة عن طریق الدرج المقابل. وعندما نبلغ أرض الکنیسة نلتفت إلى الیسار فیواجهنا حجر من الجیر الأحمر مزین بالشمعدانات والمصابیح. هذا الحجر مقام لذکرى ما ورد فی إنجیل یوحنا بعد موت المسیح.
نتابع سیرنا نحو الفسیفساء الضخم الذی على الواجهة حیث نجد بالقرب منه سلّما صغیرا یؤدی إلى دیر الأرمن حیث هناک قبّة صغیرة تغطی حجرا مستدیرا هو حجر الثلاث مریمات الذی أقیم لذکرى المریمات اللواتی ساعدن یسوع المحتضر. متى ٢٧، ٥٥ وکان هناک کثیر من النساء ینظرن عن بعد، وهنّ اللواتی تبعن یسوع من الجلیل لیخدمنه، منهنّ مریم المجدلیة ومریم أمّ یعقوب ویوسف، وأمّ ابنی زبدى.
نسیر إلى الیمین ونمرّ بین عمودین ضخمین فنبلغ إلى قبة القبر المقدس وتُدعى (ANASTASI). بناؤها الأساسی یعود إلى حقبة قسطنطین وتعرضت على مر الأجیال للعدید من أعمال الترمیم. انتهى العمل فی ترمیم القبة فوق القبر عام 1997.
صور مخلفة من الکنیسة

فسیفساء نزول المسیح.



حجر الطیب.



کنیسة القدیسة هیلانة الارمنیة.



قبة.

قبر المسیح


صورة لقبر المسیح.
یقوم القبر فی منتصف البناء تزینه الشمعدانات الضخمة. دمرت القبة بسبب حریق شب عام 1808 وأعاد الروم بناءه عام 1810. هذا هو موقع المرحلة الرابعة عشرة من مراحل درب الصلیب حیث وضع یسوع فی القبر.
ینقسم البناء من الداخل إلى غرفتین، الغرفة الخارجیة عبارة عن دهلیز لإعداد المیت ویقال لها کنیسة الملاک. أما المدخل الصغیر المغطّى بالرخام فهو الباب الحقیقی للقبر الأصلی والذی تمّ إغلاقه بحجر إثر موت المسیح کما یقول الإنجیل.
تتواجد عدد من المعابد منها


خورس الروم الأرثوذکس‮.
خورس الروم الأرثوذکس‮: ‬ویقع مقابل القبر المقدس ویحتل الجزء المرکزی‮ ‬من البازیلیک کلها‮. ‬وکان فی‮ ‬الماضی‮ ‬خورس الآباء القانونیین أیّام الصلیبیین‮. ‬وعثر تحته على المارتیریون الذی
کنیسة الأقباط‮: ‬تقع خلف القبر المقدس فی‮ ‬مؤخرته حیث حفر فیه هیکل‮. ‬کانت أیّام الصلیبیین هیکلا للرعیة أمّا الیوم فیحتفل فیه الأقباط بلیت
کنیسة السریان الأرثوذکس: فی آخر الرواق مقابل هیکل الأقباط هنالک ممر ضیق بین العمودین یؤدی بنا إلى قبر محفور فی الصخر یعود إلى أیّام المسیح. یدل هذا الأمر على أن المنطقة، التی ضمها السور الذی بنی عام ٤٣-٤٧ فأصبحت جزءا من المدینة، کانت فی حقیقة الأمر مقبرة. وکونها مقبرة لهو دلیل قاطع على أنّها کانت أیام یسوع خارج سور المدینة بحسب روایة الأناجیل. ویسمى هذا القبر «قبر یوسف الرامی».


قبر المسیح من الداخل‮.
کنیسة القربان الأقدس: إلى یمین الناظر إلى القبر المقدس، خلف العمدان نجد باحة هی موقع کنیسة ودیر الآباء الفرنسیسکان. الهیکل الذی فی ظهر العمود مقابل کرسی الاعتراف یحیی ذکرى ظهور القائم للمجدلیة. أما فی الواجهة فنجد بابا برونزیا یؤدی إلى کنیسة القربان الأقدس والتی تحیی ذکرى ظهور یسوع الفصحی للعذراء مریم. هذا الظهور لا نجد له ذکرا فی النصوص الإنجیلیة بل فی الأناجیل المنحولة منها کتاب «قیامة المسیح» (من وضع برنابا الرسول‮) ‬وغیره‮. ‬فی‮ ‬الجهة الیمنى نجد عمودا فی‮ ‬الحائط‮ ‬یعتقد أنه جزء من العمود الذی‮ ‬جلد علیه یسوع.
أقسام أخرى


سجن المسیح.
‮ ‬سجن المسیح‮: ‬نتابع زیارتنا للبازیلیک وندخل فی‮ ‬الرواق الذی‮ ‬إلى‮ ‬یسار الخارج من کنیسة القربان الأقدس خلف هیکل المجدلیة‮. ‬فی‮ ‬نهایة الرواق نجد مغارة اعتاد تقلید من القرن السابع تسمیتها باسم حبس المسیح حیث‮ ‬یقول التقلید أنهم سجنوا‮ ‬یسوع هناک ریثما أحضروا الصلبان المعدة للصلب.
بعد هذه المغارة نجد إلى الیسار ثلاثة هیاکل. الأول یدعى کنیسة لونجینوس. ولونجینوس هذا هو الاسم التقلیدی للجندی الذی أراد التحقق من موت یسوع فطعنه بحربة فی جنبه فخرج لوقته دم وماء (یو ١٩، ٣٤) الهیکل الثانی سمی کنیسة إقتسام الثیاب، وهی مقامة لذکرى ما ورد فی إنجیل یوحنا حیث یقول: «وأمّا الجنود فبعدما صلبوا یسوع أخذوا ثیابه وجعلوها أربع حصص، لکل جندی حصة. وأخذوا القمیص أیضا وکان غیر مخیط، منسوجا کله من أعلاه إلى أسفله. فقال بعضهم لبعض: «لا نشقه، بل نقترع علیه، فنرى لمن یکون» (یوحنا‮ ‬٢٣،‮ ‬١٩)
کنیسة القدیسة هیلانة: ننزل الدرج إلى یسارنا فنبلغ کنیسة القدیسة هیلانة التی تحتوی عناصر هندسیة بیزنطیة. حیث کرس الهیکل الرئیسی للقدیسة هیلانة أم الامبراطور قسطنطین وکرس الهیکل الذی إلى الیمین للقدیس دیزما وهو اسم لص الیمین الذی صلب مع المسیح (لو ٢٣، ٤٣) .
وإلى الیمین نجد سلما آخر یؤدی بنا إلى مغارة «العثور على الصلبان». کان هذا المکان بئرا مهجورة من العصر الرومانی وتقول روایة أوسیبیوس أن هیلانة أمرت بالتنقیب فی المکان بحثا عن صلیب یسوع فوجدت فی هذه البئر الصلبان الثلاثة ومن بینها صلیب یسوع.


رهبان فرنسیسکان خلال احتفال دینی.
«کنیسة الإهانات»: نعود إلى الدهلیز الذی کنا فیه فنبلغ «کنیسة الإهانات» وهی‮ ‬المکان الذی‮ ‬یشیر فیه التقلید إلى الإهانات التی‮ ‬وجهت لیسوع المصلوب.
على جانبی الممر الذی یخرج بنا من الحجرة قبران فارغان هما قبرا چوفریدو وبلدوین الأول وهما أول ملوک مملکة القدس اللاتینیة الصلیبیة.
مراجع

^ Church of the Holy Sepulchre, Jerusalem
انظر أیضًا

النار المقدسة
بوابة المسیحیة
تصنیفات: کنائس فلسطین کنائس القدس معالم القدس آثار فلسطین
قس مصری
کنیسة القیامه أو القبر المقدس - بالانجلیزى: Church of the Holy Sepulchre - ، من أهم المزارات المسیحیه المقدسه فى الجزء القدیم من بیت المقدس لإن بیعتقد انها اتبنت جنب المکان اللى اتصلب فیه المسیح اللى اتدفن فیها.

بیتقال ان الکنیسه اتبنت فى مکان کان فیه معبد للالاهه افرودیت ، وان القدیسه هیلانه ام الامبراطور قسطنطین الاول ارشدت لمکانها و بیتقال انها لقت هناک القبر و صلیب الصلبوت فأمر قسطنطین ببناها (حوالى 325-326).

اتعرضت الکنیسه للحرق سنة 614 لما غزا الفرس بیت المقدس بقیادة الملک خسرو التانى لکن بعد ما استردها البیزنطیین سنة 630 رممها الامبراطور هرقل.

فى سنة 638 استولى العرب على القدس لکن الکنیسه نجیت من التدمیر و التخریب بس فى سنة 1009 امر الخلیفه الفاطمى الحاکم بأمر الله بهدمها و قال : " فلیصیر طولها عرضاً و سقفها ارضاً " فإتهجم علیها و اتنهبت و اتخربت و زعل المسیحیین الاوروبیین اللى کانو بیحجو لیها و اجتاح الغرب غضب عارم. مع ان البیزنطیین رمموها بعد کده فى سنة 1048 فى عهد الامبراطور قسطنطین الرابع مونوماخوس لکن الاعتداء علیها و التخریب اللى حصل فیها ساب احقاد کبیره و کراهیه للمسلمین و کان من الحاجات اللى مهدت لشن الحرب على المسلمین و طردهم من اسبانیا و سیسیلیا (1091) و قیام الحروب الصلیبیه (1096) اللى اخدت بیت المقدس و حازت کنیسة القیامه فى 15 یولیه 1099. جودفروى دى بویون اللى کان من قواد الحمله الصلیبیه الاولى اللى هزمت المسلمین هزیمه ساحقه و اخدت القدس و غیرها اتلقب بملک بیت المقدس و " حامى القبر المقدس " Advocatus Sancti Sepulchri ، و اتعملت ترمیمات للکنیسه کذا مره عبر التاریخ و اتناوب على حوذتها الارتودوکس و الفرنسیسکان. حالیاً الکنیسه فى حوزة المسیحیین الارتودوکس لکن کل الطوایف المسیحیه لیها نصیب فیها.

فهرست

↑ النویرى ، 28/184
المراجع

ابن الأثیر : الکامل فى التاریخ ، دار المعرفه ، بیروت 2007
أبى بکر بن عبد الله بن أیبک الدوادارى : کنز الدرر وجامع الغرر، الدرة المضیئة فى أخبار الدولة الفاطمیة ، المعهد الألمانی للآثار الإسلامیة، القاهرة 1971.
ابن کثیر : البدایة و النهایة ، دار صادر ، بیروت 2005
النویرى : نهایة الأرب فى فنون الأدب ، مرکز تحقیق التراث ، القاهرة 1992.
Tyerman, Christopher, God´s War, A new history of the crusades . Penguin Books, 2006
فیه فایلات فى تصانیف ویکیمیدیا کومونز عن:
کنیسة القیامه
تصانیف: کنایس مسیحیه
قس پنجابی
پاک قبر والا گرجا
پاک قبر والا گرجا
Church of the Holy Sepulchre

شہر یروشلم/بیت المقدس
پاک قبر والا گرجا یروشلم/بیت المقدس دے پرانے شہر چ اوہ تھاں اے جتھے پیغمبر عیسا نوں سولی تے چڑھایا گیا سے۔
گٹھ: یروشلم/بیت المقدس
Als Grabeskirche oder Kirche vom heiligen Grab wird die Kirche in der Altstadt Jerusalems bezeichnet, die sich an der überlieferten Stelle der Kreuzigung und des Grabes Jesu befindet. Die Grabeskirche zählt zu den größten Heiligtümern des Christentums.
Grabeskirche ist die in westlichen Glaubensrichtungen übliche Bezeichnung, von Orthodoxen Christen wird das Gebäude Auferstehungskirche (Anastasis) genannt. Die Kirche ist der Sitz des griechisch-orthodoxen Patriarchen von Jerusalem und des katholischen Erzpriesters der Basilika des heiligen Grabes. Das „Heilige Grab“ im Innern der Kirche wurde verschiedentlich nachgebaut (siehe Nachbildungen des Heiligen Grabs).
Neben der Grabeskirche Christi in Jerusalem tragen weitere Kirchen die Bezeichnung Grabeskirche. So ist St. Peter in Rom die Grabeskirche des Apostels Petrus. Mit dem Heiligen Grab ist jedoch stets die Grabeskirche Christi bezeichnet.
Es gibt weitere Orte, an denen das Grab Jesu vermutet bzw. verehrt wird, siehe eigener Abschnitt.
Inhaltsverzeichnis
Geschichte



Seitenriss: Rekonstruierte ursprüngliche Form des Geländes und der Kirche Konstantins (Skizze)


Grundriss Grabeskirche nach V. Corbo (Handskizze)


Seite aus dem Reisebuch des Bernhard von Breydenbach:Sanctae peregrinationes, illustriert und gedruckt in Mainz von Erhard Reuwich, 11. Februar 1486


Historisches Foto des Eingangs der Grabeskirche (um 1900)


Grabeskirche heute (2010)
Nach dem Zeugnis mehrerer spätantiker Schriftsteller des 4. Jahrhunderts wurden 325 im Gefolge eines Besuchs von Helena, der Mutter des Kaisers Konstantin, in Jerusalem die Stätten von Tod und Auferstehung Jesu Christi unter einem römischen Tempel der Aphrodite aus dem 2. Jahrhundert n. Chr. aufgefunden. Dies führte zu einer Verbreitung von Kreuzreliquien und einem Wiederaufleben der Verehrung des Grabes, die durch den Bau des darüberliegenden Tempels eigentlich unterbunden werden sollte.
Die Grabeskirche wird überwiegend als Ort der Kreuzigung und Auferstehung Jesu angesehen. Für diese Annahme sprechen neben der Tradition auch historische und archäologische Hinweise und die Tatsache, dass jenes Gebiet zur Zeit Jesu außerhalb der damaligen Stadtmauern lag. Wie mehrere Gräber und Grabnischen auf dem Gebiet der Kirche belegen (derzeit sind sieben weitere Gräber bekannt), wurden hier um die Zeitenwende tatsächlich Begräbnisse durchgeführt.
Bereits für den Bau des Aphroditetempels dürfte ein Teil des ursprünglichen Felsens entfernt worden sein. Der Bau der Basilika wurde bald nach 326 von Kaiser Konstantin in Auftrag gegeben, trat an die Stelle des römischen Heiligtums und wurde am 13. September 335 geweiht. Die Anlage, die den Ort des Grabes und den nahebei liegenden Golgota-Hügel einbezog, bestand aus einer Rotunde um die zentrale Verehrungsstätte des durch eine Ädikula ausgezeichneten Heiligen Grabes im Westen (teilweise erhalten), einem Eingangsportikus und einer großen Basilika im Osten (nicht erhalten). Der innere, zumindest teilweise nach oben hin offene Raumzylinder der Rotunde wurde im Westen durch einen niedrigeren Umgang auf halbrundem Grundriss mit drei Apsiden und im Osten durch eine aufgeweitete Raumsituation ergänzt, die zum Eingangsportikus überleitete. Innerer Zylinder und Anräume waren durch eine Stützenstellung geschieden, die sich aus vier Pfeilern in den Haupthimmelsrichtungen und je drei monumentalen Säulen auf rechteckigen Postamenten dazwischen zusammensetzte. Die Säulenstellung lässt auf eine konstantinische Stützenfolge von vermutlich 11 Meter Höhe schließen, die im Originalzustand durch ein waagerechtes Gebälk abgeschlossen wurde. Der Golgatha-Felsen, heutzutage innerhalb der Grabeskirche, befand sich unter freiem Himmel zwischen den beiden Gebäuden Rotunde und Basilika. Sie wurden von Eusebius akkurat beschrieben (Vita Constantini III, 34 - 40).
Die Kirche wurde 614 bei der Eroberung Jerusalems durch den persischen Sassanidenherrscher Chosrau II. durch Feuer beschädigt, wobei das Heilige Kreuz durch den General Shahrbaraz nach Ktesiphon verschleppt wurde. 630 marschierte Kaiser Herakleios triumphierend in Jerusalem ein und brachte das Kreuz in die wiedererrichtete Grabeskirche zurück. Die frühen islamischen Herrscher beschützten die christlichen Stätten in Jerusalem, verboten ihre Zerstörung und ihre Verwendung zu Wohnzwecken. So blieb der Bau weiterhin eine christliche Kirche.
Die Grabeskirche wurde am 18. Oktober 1009 auf Befehl des Fatimiden-Kalifen Al-Hākim bi-amri ʾllāh zerstört. Insbesondere wurde dabei das zu diesem Zeitpunkt noch weitgehend intakte Felsengrab abgebrochen, so dass heute vom eigentlichen Grab nur Bruchstücke erhalten sind. Dieses dunkle Kapitel hängt mit Al-Hakim zusammen, der von 1000 bis 1021 in Kairo regierte. Er vollzog eine radikale Wendung in der Politik der herrschenden Fatimiden-Dynastie. Diese gehörten der ismailitischen Richtung der Schiiten an und hatten sich verhältnismäßig tolerant sowohl gegenüber den Sunniten als auch den nicht-islamischen Religionen gezeigt. Al-Hakim wollte hingegen mit allen Mitteln seinen Glauben aufzwingen. Die Christen und Juden wurden am härtesten von seinem radikalen Islam getroffen. Der Sultan verschärfte das Dhimmi-System bis zur Unerträglichkeit, das im Islam den Status der Nicht-Moslems regelte, die u.a. ein Kopfgeld bezahlen mussten und einer Reihe von Diskriminierungen unterworfen waren. Die Zerstörung des Heiligen Grabes bildete den Höhepunkt dieser religiösen Intoleranz. Das Ereignis löste solches Entsetzen aus, dass der Nachhall schnell das Abendland erreichte und auch dort eine ungeahnte Welle der Empörung auslöste. Die schwerwiegende Gewalttat wirkte dermaßen nach, dass sie zu einem auslösenden Moment für den Ersten Kreuzzug wurde. Beim Wiederaufbau konnten die fast vollständig erhaltenen Außenmauern und Teile der Stützenstellung wiederverwendet werden. Es gilt als wahrscheinlich, dass erst damals das heutige Emporengeschoss über dem Erdgeschossumgang eingerichtet wurde, indem man die konstantinischen Säulenschäfte quer halbierte und zusammen mit den ebenfalls gekürzten Pfeilern in den Haupthimmelsrichtungen für eine nun erheblich gedrungenere Stützenreihe verwendete, die zudem als Arkatur (Bogenstellung) ausgebildet wurde. Auf jeden Fall war ab dem 11. Jahrhundert der heute bestimmende charakteristische Aufbau aus verhältnismäßig hohen Postamenten, die teilweise nach den konstantinischen Mustern nachgearbeitet waren, gedrungenen Säulen mit einer Art korinthischen Kapitellen und darüber Rundbogenarkaden, die keinerlei Profile besaßen, sondern wie aus der dicken Mauer ausgestanzt wirken, zu erleben. Im Osten war der ursprüngliche Rhythmus von Pfeilern und Säulen aufgebrochen zugunsten einer geweiteten Öffnung zu einer neu erbauten Apsis.
Als nach der Eroberung Jerusalems durch die Kreuzritter 1099 der Bereich östlich der Rotunde um 1160/1170 durch den Anbau der heute noch bestehenden Kirche umgestaltet wurde, war die Anastasis (griechisch für Auferstehung), der Rundbau über dem Grab Christi, selbst von keinen gravierenden Eingriffen betroffen.
Seit einer Renovierung 1555 wechselte die Kontrolle über die Kirche zwischen den Franziskanern und den Orthodoxen, je nachdem, welche Konfession für bestimmte Zeit einen Ferman von der Hohen Pforte erhalten konnte, oft durch offene Bestechung. 1767, als man genug von den begleitenden Streitereien und Unruhen hatte, erließ die Hohe Pforte einen Ferman, der die Kirche zwischen den Parteien aufteilte. Ein anderer Ferman von 1852 bestätigte das Arrangement und ließ es zu einer permanenten Regelung werden.
Der Streit um die Schutzherrschaft über die Grabeskirche war 1853 vordergründig Auslöser des Krimkrieges um die Vorherrschaft im zerfallenden Osmanischen Reich, in dem sich Russland einerseits und das Osmanische Reich, Frankreich und Großbritannien andererseits gegenüberstanden.
Grabeskirche heute



Auf dem Dach der Kirche leben äthiopische Mönche.
Heute ist die Grabeskirche in der Hand sechs christlicher Konfessionen: Die Hauptverwaltung der Kirche haben die Griechisch-Orthodoxe, die Römisch-Katholische Kirche, vertreten durch den Franziskaner-Orden, und die Armenische Apostolische Kirche inne. Im 19. Jahrhundert kamen die Syrisch-Orthodoxe Kirche von Antiochien, die Kopten und die Äthiopisch-Orthodoxe Tewahedo-Kirche hinzu. Sie bekamen nur einige kleinere Schreine und Aufgaben zugeteilt, die Äthiopier leben in einer kleinen Gruppe nur auf einem Dach der Kirche. Dieses Deir-al-Sultan-Kloster wird jedoch von den Kopten beansprucht und ist seit 2004 einsturzgefährdet. Der Streit verhindert jedoch eine Renovierung. Protestantische Konfessionen sind in der Kirche nicht vertreten.
Wegen der Streitigkeiten verwahrt die moslemische Familie Nusseibeh seit mehreren Jahrhunderten die Schlüssel der Kirche und die ebenfalls moslemische Familie Joudeh schließt die Haupttür morgens auf und abends wieder zu. Außerdem traten die Familienmitglieder oft als Schlichter auf. Die Joudehs und Nusseibehs werden mindestens seit der Zeit Saladins mit der Kirche in Verbindung gebracht.
Die israelischen Behörden beließen die festgesetzte Aufteilung (Status quo), nachdem die Altstadt nach dem Sechstagekrieg 1967 unter ihre Verwaltung kam. Die komplizierten Besitzverhältnisse erschweren sehr bauliche Maßnahmen, da jede Veränderung eine Verletzung des Status quo verursachen könnte. So steht zum Beispiel eine längst nutzlos gewordene Holzleiter an der Fassade über dem Hauptportal, die niemand entfernen darf. Sie diente im 19. Jahrhundert den Mönchen zum Einstieg in die Kirche, wenn die Tore behördlich geschlossen waren. Seit vielen Jahrzehnten laufen Bestrebungen, sie zu entfernen, doch ist es nicht geregelt, wer dazu befugt wäre.
Nicht nur der Besitz in der Kirche ist genau geregelt, sondern auch wer wann wo wie lange beten darf. So muss zum Beispiel das Grab für die tägliche Prozession der Franziskaner von den Orthodoxen frei gemacht werden. Besonders kritisch wird die Situation immer zu Ostern, wenn alle Kirchen das Hochfest der Auferstehung feiern. Da die Katholiken selten am Termin der Ostkirche feiern, kommt es da vor allem zum Konflikt unter den Orthodoxen. So kommt es gelegentlich zu Handgreiflichkeiten zwischen Mönchen wegen der nicht eingehaltenen Gebetsordnung. Auch während der Sperrzeiten in der Nacht bleiben Mönche aller Konfessionen in der Kirche. In der Kirche gelten wegen der unumstößlichen Zeiteinteilung auch keine Sommerzeitregelungen. Im Sommer ist daher eine entsprechende Zeitverschiebung zu berücksichtigen.
Das Innere der Kirche



Grabeskirche Jerusalem, Grundriss, Grafik Ende 19. Jh.


Die Ädikula über dem Grab


Ädikula, Grafik Ende 19. Jh.


Pilger auf dem als Golgota angesehenen Hügel innerhalb der heutigen Grabeskirche
Bedeutendste Stätte der Grabeskirche ist die Grabeskapelle (Heiliges Grab, Aedicula), der überlieferte Ort des Grabes Jesus. Sie wird von einer Rotunde umgeben. Die Grabeskapelle bildet die 14. Station des Kreuzweges. Überbaut ist das Grab im Stile eines türkischen Kiosks. Seit einem Erdbeben verhindern stählerne Stützen den Einsturz der eigentlichen Grabeskapelle.
Neben der Grabeskapelle beinhaltet die Grabeskirche zahlreiche weitere christliche Heiligtümer. Am Salbungsstein beim Eingang der Kirche soll der Leichnam Jesu für die Bestattung vorbereitet worden sein. Je nach Zählung gilt dieser Ort als 13. Kreuzwegstation. Eine andere Zählung nennt Stabat Mater, wo sich heute ein franziskanischer Altar einschließlich Madonnenfigur befindet, als 13. Station. Rechts des Eingangs liegt der Kalvarienberg oder Golgotafelsen – die Stelle, an der Jesus am Kreuz gestorben sei. Hier stehen der römisch-katholische Kreuzannagelungsaltar (11. Kreuzwegstation) und der griechisch-orthodoxe Kreuzigungsaltar (12. Kreuzwegstation).
Unterhalb des Kalvarienbergs befindet sich die griechisch-orthodoxe Adamskapelle. Hier soll der Schädel Adams gelegen haben. Die Legende besagt, dass das Blut Jesu durch Felsritzen auf den Schädel geflossen sei und so Adam von der Erbsünde befreit habe. Ein Fels mit teilweise rötlicher Färbung, welcher neben der Adamskapelle zu sehen ist, soll diese Geschichte belegen.
Im Zentrum der Kirche, von der Rotunde her zugänglich, liegt das Mittelschiff mit Altar. Es wird als Katholikon bezeichnet und ist unter Kontrolle der griechisch-orthodoxen Kirche. An dieser Stelle befand sich nach mittelalterlicher christlicher Auffassung der Nabel der Welt.
Auf tieferem Niveau als der Kircheneingang befinden sich die armenisch-orthodoxe Helenakapelle und die römisch-katholische Kreuzauffindungskapelle. In Letzterer, einer ehemaligen, direkt in den Felsen geschlagenen Zisterne, soll der Fundort des Kreuzes von Jesus liegen.
Seitlich des Altars der St. Helena-Kapelle führt eine weitere Treppe hinab zur St. Vartankapelle. Diese ist allerdings in aller Regel für Besucher unzugänglich. Entdeckt wurde dieser Ort bei Restaurierungsarbeiten in den späten 1970er Jahren. Bemerkenswert ist die St.Vartanskapelle zum einen, weil dort die mutmaßlich letzten Reste einer hadrianischen Stützmauer zu finden sind und zum anderen, dass darauf ein Graffito angebracht ist, das ein römisches Segelschiff zeigt und die Unterschrift (übersetzt) „Gott, wir haben uns auf den Weg gemacht“. Allgemein wird angenommen, es handle sich um die Inschrift eines frühchristlichen Pilgers des 2. Jahrhunderts. Die Datierung schwankt allerdings zwischen spätem 1. und frühem 4. Jahrhundert.
Andere Lokalisierungen des Grabes Jesu

Nach Überzeugung der überwiegenden Mehrheit der Gelehrten ist die Grabeskirche der tatsächliche Ort der Kreuzigung und des Grabes Jesu. Zwei weitere Orte, die als Begräbnisstätte in Betracht gezogen wurden, sind das Gartengrab, ein 1867 entdecktes Felsengrab nördlich des Damaskustores, etwas außerhalb der Jerusalemer Altstadt, und das 1980 entdeckte Talpiot-Grab, ein Felsengrab fünf Kilometer südlich der Altstadt Jerusalems. Allerdings sprechen keine Indizien für diese Lokalisierungen und einiges dagegen.
Als angebliche Grabstätten Jesu verehrt werden zum einen der Schrein Roza Bal in Srinagar, im Kaschmir (Indien), wo sich das Grab eines Weisen namens Yuz Asaf (=Sohn des Josef?) befindet. Zum andern wird das „Jesusgrab“ im Landkreis Shingō (Präfektur Aomori, Japan) verehrt und von rund 30.000 Touristen jährlich besucht.
Siehe auch

Der Grabeskirche gewidmet sind folgende Kirchen in Frankreich:
St-Sépulcre dAbbeville, Abbeville
St-Sépulcre dAngers, Angers
St-Sépulcre de Villeneuve, Villeneuve (Aveyron)
St-Sépulcre de Beaumont-du-Ventoux, Beaumont-du-Ventoux
St-Sépulcre (Nizza)
St-Sépulcre de Saint-Restitut, Saint-Restitut
Kollegiatsstift St-Sépulcre (Caen) de Caen
St-Jacques de Neuvy-Saint-Sépulchre
Kathedrale von Dijon
Film

Im Haus meines Vaters sind viele Wohnungen, Dokumentarfilm von Hajo Schomerus, 2010
Literatur

Shimon Gibson: Die sieben letzten Tage Jesu. Die archäologischen Tatsachen. Verlag C. H. Beck, München 2010 ISBN 978-3-406-60502-4
Martin Biddle u.a.: Die Grabeskirche in Jerusalem. Belser, Stuttgart 2000, ISBN 3-7630-2379-8.
Jürgen Krüger: Die Grabeskirche zu Jerusalem. Geschichte – Gestalt – Bedeutung. Schnell & Steiner, Regensburg 2000, ISBN 3-7954-1273-0.
Virgilio C. Corbo: Il Santo Sepolcro di Gerusalemme. The holy sepulchre in Jerusalem. Aspetti archeologici dalle origini al periodo crociata. 3 Bde., Jerusalem 1981.
Charles Coüasnon: The church of the holy sepulchre. London 1974.
Weblinks

Commons: Grabeskirche – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Die Grabeskirche
Die Grabeskirche | Kustodie (englisch)
Umfangreiche virtuelle Tour durch die Grabeskirche
Eine virtuelle Tour durch die Grabeskirche
Eintrag auf Giga-Catholic (englisch)
Einzelnachweise

↑ Potsdamer Neueste Nachrichten vom 25. März 2010
↑ Prof. Rainer Riesner, Das Grab von Jesus, 26.03.2002
↑ New Bible Dictionary, Leicester UK/Weaton (Illinois) 1982, S. 162.
↑ Jerusalemer Bibellexikon, hg. v. K. Hennig, Neuhausen-Stuttgart 1990, S. 300. ISBN 3-7751-1271-5
↑ Bargil Pixner, Wege des Messias und Stätten der Urkirche, Giessen/Basel 1991, S. 275. ISBN 3-7655-9802-X
↑
Koordinaten: 31° 46′ 43″ N, 35° 13′ 46″ O (Karte)
Ausklappen
Kirchen in Jerusalem
Ausklappen
Basiliken der Römisch-katholischen Kirche
Kategorien: Altstadt von JerusalemKirchengebäude in JerusalemKathedrale (orthodox)Kirchengebäude im Lateinischen Patriarchat von JerusalemKirchengebäude der Armenischen Apostolischen KircheKirchengebäude (koptisch)Erbaut im 4. JahrhundertSakralbau der KreuzfahrerBasilica minorWelterbe in IsraelSakralbau (Antike)Kustodie des Heiligen LandesHeilig-Grab-Kirche
قس انگلیسی
The Church of the Holy Sepulchre, also called the Basilica of the Holy Sepulchre, or the Church of the Resurrection by Eastern Christians, is a church within the Christian Quarter of the walled Old City of Jerusalem. It is a few steps away from the Muristan.
The site is venerated as Golgotha (the Hill of Calvary), where Jesus was crucified, and is said also to contain the place where Jesus was buried (the Sepulchre). The church has been a paramount – and for many Christians the most important – pilgrimage destination since at least the 4th century, as the purported site of the resurrection of Jesus. Today it also serves as the headquarters of the Greek Orthodox Patriarch of Jerusalem, while control of the building is shared between several Christian churches and secular entities in complicated arrangements essentially unchanged for centuries. Today, the church is home to Eastern Orthodoxy, Oriental Orthodoxy and Roman Catholicism. Anglican, Nontrinitarian and Protestant Christians have no permanent presence in the church – and some regard the alternative Garden Tomb, elsewhere in Jerusalem, as the true place of Jesuss crucifixion and resurrection.
A trend among visitors to the spot (standing outside the Church) is to applaud loudly during the ringing of bells. This is to recognize the unique beauty of the Church and its unique history. The origin of this practice is in dispute; one source describes a similar act in the Peter Greenaway movie The Belly of an Architect.
Contents
History

Construction
In the early 2nd century, the site of the present Church had been a temple of Aphrodite; several ancient writers alternatively describe it as a temple to Venus, the Roman equivalent to Aphrodite. Eusebius claims, in his Life of Constantine, that the site of the Church had originally been a Christian place of veneration, but that Hadrian had deliberately covered these Christian sites with earth, and built his own temple on top, due to his hatred for Christianity. Although Eusebius does not say as much, the temple of Aphrodite was probably built as part of Hadrians reconstruction of Jerusalem as Aelia Capitolina in 135, following the destruction of the Jewish Revolt of 70 and the Bar Kokhba revolt of 132–135.


The Edicule of the Holy Sepulchre (The Tomb of Christ) with the dome of the rotunda visible above
Emperor Constantine I ordered in about 325/326 that the temple be demolished and the soil - which had provided a flat surface for the temple - be removed, instructing Macarius of Jerusalem, the local Bishop, to build a church on the site. The Pilgrim of Bordeaux reports in 333: There, at present, by the command of the Emperor Constantine, has been built a basilica, that is to say, a church of wondrous beauty. Constantine directed his mother, Helena, to build churches upon sites which commemorated the life of Jesus Christ; she was present in 326 at the construction of the church on the site, and involved herself in the excavations and construction.
During the excavation, Helena is alleged to have rediscovered the True Cross, and a tomb, though Eusebiuss account makes no mention of Helenas presence at the excavation, nor of the finding of the cross but only the tomb. According to Eusebius, the tomb exhibited a clear and visible proof that it was the tomb of Jesus. Socrates Scholasticus (born c. 380), in his Ecclesiastical History, gives a full description of the discovery (that was repeated later by Sozomen and by Theodoret) which emphasizes the role played in the excavations and construction by Helena; just as the Church of the Nativity in Bethlehem (also founded by Constantine and Helena) commemorated the birth of Jesus, the Church of the Holy Sepulchre would commemorate his death and resurrection.
Constantines church was built as two connected churches over the two different holy sites, including a great basilica (the Martyrium visited by Egeria in the 380s), an enclosed colonnaded atrium (the Triportico) with the traditional site of Golgotha in one corner, and a rotunda, called the Anastasis ("Resurrection"), which contained the remains of a rock-cut room that Helena and Macarius identified as the burial site of Jesus. The rockface at the west end of the building was cut away, although it is unclear how much remained in Constantines time, as archaeological investigation has revealed that the temple of Aphrodite reached far into the current rotunda area, and the temple enclosure would therefore have reached even further to the west.
According to tradition, Constantine arranged for the rockface to be removed from around the tomb, without harming it, in order to isolate the tomb; in the centre of the rotunda is a small building called the Kouvouklion (Kουβούκλιον; Modern Greek for small compartment) or Aedicule (from Latin: aediculum, small building), which supposedly encloses this tomb, although it is not currently possible to verify the claim, as the remains are completely enveloped by a marble sheath. The discovery of the kokhim tombs just beyond the west end of the Church, and more recent archaeological investigation of the rotunda floor, suggest that a narrow spur of at least ten yards length would have had to jut out from the rock face if the contents of the Aedicule were once inside it. The dome of the rotunda was completed by the end of the 4th century.
Each year, the Eastern Orthodox Church celebrates the anniversary of the consecration of the Church of the Resurrection (Holy Sepulchre) on September 13 (for those churches which follow the traditional Julian calendar, September 13 currently falls on September 26 of the modern Gregorian calendar).
Damage and destruction


Floor plan of the site in the 4th Century
This building was damaged by fire in 614 when the Persians, under Khosrau II, invaded Jerusalem and captured the Cross. In 630, Emperor Heraclius marched triumphantly into Jerusalem and restored the True Cross to the rebuilt Church of the Holy Sepulchre. Under the Muslims it remained a Christian church. The early Muslim rulers protected the citys Christian sites, prohibiting their destruction and their use as living quarters. In 966 the doors and roof were burnt during a riot.
On October 18, 1009, Fatimid caliph Al-Hakim bi-Amr Allah ordered the complete destruction of the church. The measures against the church were part of a more general campaign against Christian places of worship in Palestine and Egypt, which involved a great deal of other damage: Adhemar of Chabannes recorded that the church of St George at Lydda with many other churches of the saints had been attacked, and the basilica of the Lords Sepulchre destroyed down to the ground. ...The Christian writer Yahya ibn Said reported that everything was razed except those parts which were impossible to destroy or would have been too difficult to carry away." The Churchs foundations were hacked down to bedrock. The Edicule and the east and west walls and the roof of the cut-rock tomb it encased were destroyed or damaged (contemporary accounts vary), but the north and south walls were likely protected by rubble from further damage. The "mighty pillars resisted destruction up to the height of the gallery pavement, and are now effectively the only remnant of the fourth-century buildings." Some minor repairs were done to the section believed to be the tomb of Jesus almost immediately after 1009, but a true attempt at restoration would have to wait for decades.
European reaction was of shock and dismay, with far-reaching and intense consequences. For example, Cluniac monk Rodulfus Glaber blamed the Jews, with the result that Jews were expelled from Limoges and other French towns. Ultimately, this destruction provided an impetus to the later Crusades.
Reconstruction
In wide ranging negotiations between the Fatimids and the Byzantine Empire in 1027-8 an agreement was reached whereby the new Caliph Ali az-Zahir (Al-Hakims son) agreed to allowing the rebuilding and redecoration of the Church. The rebuilding was finally completed with the financing of the huge expense by Emperor Constantine IX Monomachos and Patriarch Nicephorus of Constantinople in 1048. As a concession, the mosque in Constantinople was re-opened and sermons were to be pronounced in az-Zahirs name. Muslim sources say a by-product of the agreement was the recanting of Islam by many Christians who had been forced to convert under Al-Hakims persecutions. In addition the Byzantines, while releasing 5,000 Muslim prisoners, made demands for the restoration of other churches destroyed by Al-Hakim and the re-establishment of a Patriarch in Jerusalem. Contemporary sources credit the emperor with spending vast sums in an effort to restore the Church of the Holy Sepulchre after this agreement was made. Despite the Byzantines spending vast sums on the project, "a total replacement was far beyond available resources. The new construction was concentrated on the rotunda and its surrounding buildings: the great basilica remained in ruins." The rebuilt church site consisted of "a court open to the sky, with five small chapels attached to it." The chapels were "to the east of the court of resurrection, where the wall of the great church had been. They commemorated scenes from the passion, such as the location of the prison of Christ and of his flagellation, and presumably were so placed because of the difficulties for free movement among shrines in the streets of the city. The dedication of these chapels indicates the importance of the pilgrims devotion to the suffering of Christ. They have been described as a sort of Via Dolorosa in miniature... since little or no rebuilding took place on the site of the great basilica. Western pilgrims to Jerusalem during the eleventh century found much of the sacred site in ruins." Control of Jerusalem, and thereby the Church of the Holy Sepulchre, continued to change hands several times between the Fatimids and the Seljuk Turks (loyal to the Abbasid caliph in Baghdad) until the arrival of the Crusaders in 1099.
Crusader period


Arms of the Order of the Holy Sepulchre


The capture of Jerusalem by the Crusaders on 15 July 1099
1. The Holy Sepulchre
2. The Dome of the Rock
3. Ramparts


Crusader graffiti in the Church of the Holy Sepulchre
Many historians maintain that the main concern of Pope Urban II, when calling for the First Crusade, was the threat to Constantinople from the Turkish invasion of Asia Minor in response to the appeal of Emperor Alexios I Komnenos. Historians agree that the fate of Jerusalem and thereby the Church of the Holy Sepulchre was of concern if not the immediate goal of papal policy in 1095. The idea of taking Jerusalem gained more focus as the Crusade was underway. The rebuilt church site was taken from the Fatimids (who had recently taken it from the Abassids) by the knights of the First Crusade on 15 July 1099.
The First Crusade was envisioned as an armed pilgrimage, and no crusader could consider his journey complete unless he had prayed as a pilgrim at the Holy Sepulchre. Crusader Prince Godfrey of Bouillon, who became the first crusader monarch of Jerusalem, decided not to use the title "king" during his lifetime, and declared himself Advocatus Sancti Sepulchri (Protector (or Defender) of the Holy Sepulchre). By the crusader period, a cistern under the former basilica was rumoured to have been the location that Helena had found the True Cross, and began to be venerated as such; although the cistern later became the Chapel of the Invention of the Cross, there is no evidence for the rumour prior to the 11th century, and modern archaeological investigation has now dated the cistern to the 11th century repairs by Monomachos.
The chronicler William of Tyre reports on the renovation of the Church in the mid-12th century. The crusaders investigated the eastern ruins on the site, occasionally excavating through the rubble, and while attempting to reach the cistern, they discovered part of the original ground level of Hadrians temple enclosure; they decided to transform this space into a chapel dedicated to Helena (the Chapel of Saint Helena), widening their original excavation tunnel into a proper staircase. The crusaders began to refurnish the church in a Romanesque style and added a bell tower. These renovations unified the small chapels on the site and were completed during the reign of Queen Melisende in 1149, placing all the Holy places under one roof for the first time. The church became the seat of the first Latin Patriarchs, and was also the site of the kingdoms scriptorium. The church was lost to Saladin, along with the rest of the city, in 1187, although the treaty established after the Third Crusade allowed for Christian pilgrims to visit the site. Emperor Frederick II regained the city and the church by treaty in the 13th century, while he himself was under a ban of excommunication, leading to the curious result of the holiest church in Christianity being laid under interdict. Both city and church were captured by the Khwarezmians in 1244.
Later periods


Church of the Holy Sepulchre (1885). Other than some restoration work, its appearance has essentially not changed since 1854. The same small ladder below the top-right window is also visible in recent photographs; this has remained in the same position since 1854 over a disagreement to move it.
The Franciscan friars renovated it further in 1555, as it had been neglected despite increased numbers of pilgrims. The Franciscans rebuilt the Aedicule, extending the structure to create an ante-chamber. After the renovation of 1555, control of the church oscillated between the Franciscans and the Orthodox, depending on which community could obtain a favorable firman from the Sublime Porte at a particular time, often through outright bribery, and violent clashes were not uncommon. There was no agreement about this question, although it was talked about it at the negotiations to the Treaty of Karlowitz in 1699. In 1767, weary of the squabbling, the Porte issued a firman that divided the church among the claimants.
A fire severely damaged the structure again in 1808, causing the dome of the Rotunda to collapse and smashing the Edicules exterior decoration. The Rotunda and the Edicules exterior were rebuilt in 1809–1810 by architect Komminos of Mytilene in the then current Ottoman Baroque style. The fire did not reach the interior of the Aedicule, and the marble decoration of the Tomb dates mainly to the 1555 restoration, although the interior of the ante-chamber, now known as the Chapel of the Angel, was partly re-built to a square ground-plan, in place of the previously semi-circular western end. Another decree in 1853 from the sultan solidified the existing territorial division among the communities and set a status quo for arrangements to "remain forever", caused differences of opinion about upkeep and even minor changes, including disagreement on the removal of an exterior ladder under one of the windows; this ladder has remained in the same position since then.


The church, after its 1808 restoration
The cladding of red marble applied to the Aedicule by Komminos has deteriorated badly and is detaching from the underlying structure; since 1947 it has been held in place with an exterior scaffolding of iron girders installed by the British Mandate. No plans have been agreed upon for its renovation.
The current dome dates from 1870, although it was restored during 1994–1997, as part of extensive modern renovations to the church, which have been ongoing since 1959. During the 1970–1978 restoration works and excavations inside the building, and under the nearby Muristan, it was found that the area w
انگلیسیthe holy tomb church
عربیكنيسة القبر المقدسة