در زبان فارسی، "لهجه" به معنای نوع خاصی از گفتار است که ممکن است بسته به منطقه، قومیت یا فرهنگ متفاوت باشد. وقتی بخواهیم در مورد "لهجه خاصی" صحبت کنیم، چند نکته مهم نگارشی و دستوری را باید مد نظر قرار دهیم:

1. نشانه‌های جمع: در صورتی که بخواهید به لهجه‌های متعدد اشاره کنید، باید از نشانه جمع استفاده کنید، مثلاً "لهجه‌ها".

2. آوردن صفت: اگر می‌خواهید از یک لهجه خاص صحبت کنید، می‌توانید قبل از "لهجه"، صفتی بیاورید تا مشخص کنید کدام لهجه مد نظر است، مثلاً "لهجه‌ی شیرینی" یا "لهجه‌ی محلی".

3. استفاده از ویرگول: اگر در جمله‌ای چندین لهجه متفاوت را ذکر می‌کنید، می‌توانید از ویرگول برای جداسازی آنها استفاده کنید؛ مثلاً: "لهجه‌های جنوبی، لهجه‌های شمالی و لهجه‌های اصفهانی".

4. ترکیب‌های رایج: ممکن است بخواهید برای بیان لهجه‌ها از ترکیب‌های خاصی استفاده کنید. به عنوان مثال: "لهجه‌ی کردی"، "لهجه‌ی ترکی" و یا "لهجه‌ی فارسی".

5. نکات نگارشی: در نوشتار، باید به قواعد کلی نگارش، مانند فاصله‌گذاری مناسب، استفاده از حروف بزرگ در ابتدای جملات و صحیح نوشتن کلمات توجه داشته باشید.

با رعایت این نکات، می‌توانید به شیوه‌ای صحیح و مؤثر در مورد لهجه‌های خاصی در زبان فارسی صحبت کنید.