"لهجه تهران" یکی از لهجه‌های زبان فارسی است که در منطقه‌ی تهران و اطراف آن صحبت می‌شود. برای نگارش صحیح این اصطلاح و استفاده از آن در متون فارسی، رعایت چند نکته‌ی نگارشی و قواعدی حائز اهمیت است:

1. سرفصل واژه‌ها:

   • واژه "لهجه" با "ل" بزرگ و "تهرانی" با "ت" بزرگ نوشته نمی‌شود، زیرا این یک اسم خاص نیست و به عنوان صفت و نام لهجه شناخته می‌شود. بنابراین، باید نوشت: "لهجه تهرانی".

2. نحوه‌ی ترکیب واژه‌ها:

   • در ترکیب‌های زبان فارسی، معمولاً واژه‌ها به گونه‌ای کنار هم قرار می‌گیرند که برای معنا واضح‌تر باشند. "لهجه" و "تهرانی" به همین صورت ترکیب می‌شوند بدون ایجاد فاصله یا علامت خاص.

3. استفاده از نوشتار رسمی:

   • در متون رسمی و دانشگاهی، بهتر است نشان دهنده‌ی دقت و توجه به نگارش صحیح به کار برده شود.

4. نکات فرهنگی و اجتماعی:

   • مهم است که رعایت حساسیت‌های فرهنگی و اجتماعی در استفاده از اصطلاحات لهجه‌ای صورت گیرد. این کار کمک می‌کند تا از ایجاد سوء تفاهم یا توهین به دیگر لهجه‌ها یا گویش‌ها جلوگیری شود.
5. نحوه‌ی تلفظ و نگارش:
   • در نوشتارهای غیررسمی و ادبی، می‌توان به نحوه‌ی تلفظ‌های محلی و اصطلاحات خاص لهجه تهرانی اشاره کرد، ولی باید دقت کرد که همچنان قواعد نگارشی را رعایت کنیم.

در مجموع، برای نگارش صحیح "لهجه تهرانی"، باید به نکات بالا توجه کرد و از قواعد نگارشی پیروی نمود.