در زبان فارسی، مضاف الیه به واژه‌ای گفته می‌شود که به مضاف مرتبط است و رابطه‌ی مالکیت یا تعینی را نشان می‌دهد. به عبارت دیگر، مضاف الیه غالباً معانی مربوط به نسبت یا تعلق را منتقل می‌کند. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به مضاف و مضاف الیه اشاره می‌شود:

1. ترتیب مضاف و مضاف الیه: در جمله‌های فارسی، معمولاً مضاف اول و سپس مضاف الیه می‌آید. به عنوان مثال: "کتابِ دانش‌آموز" (کتاب مضاف و دانش‌آموز مضاف الیه).

2. علامت مضاف الیه: مضاف الیه معمولاً بدون علامت خاصی نوشته می‌شود، اما در برخی موارد ممکن است به آن حرف جر (مانند "از") نیز افزوده شود. به عنوان مثال: "قلمِ او" یا "قلم از او".

3. توافق در تعداد و جنس: اگر مضاف، مفرد باشد، مضاف الیه نیز باید مفرد باشد و اگر مضاف جمع باشد، مضاف الیه هم باید جمع باشد و بنا به قواعد مربوط به جنس (مذكر یا مؤنث) نیز باید هماهنگی وجود داشته باشد.

4. عدم استعمال حرف جر: در بیشتر موارد، مضاف الیه بدون حرف جر می‌آید. اما برای تأکید یا ایجاد معنای خاص‌تر ممکن است از حرف جر استفاده شود: "کتابِ نویسنده" و "کتاب از نویسنده".

5. فاصله بین مضاف و مضاف الیه: در نوشتار، بین مضاف و مضاف الیه هیچ فاصله‌ای وجود ندارد و آن‌ها به هم متصل نوشته می‌شوند.

6. استفاده از مضاف الیه در جملات: مضاف الیه می‌تواند در جملات مختلف به کار رود و می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول، یا سایر اجزای جمله عمل کند.

با رعایت این قواعد، می‌توان نوشتاری صحیح و روشن در استفاده از مضاف و مضاف الیه در زبان فارسی داشت.