کلمه «اللهم» که به معنای «پروردگارا» یا «ای خدا» در زبان عربی و فارسی استفاده می‌شود، در نوشتار فارسی دارای چند قاعده نگارشی است:

1. نقطه‌گذاری: در انتهای کلمه «اللهم» می‌توان از علامت تعجب یا کاما (ویرگول) استفاده کرد، بستگی به جمله‌ای دارد که در آن استفاده می‌شود. به عنوان مثال:

   • «اللهم، ما را در این آزمون یاری کن!»

2. حروف بزرگ و کوچک: به طور کلی در نوشتار فارسی از حروف بزرگ برای واژه‌های خاص و نام‌ها استفاده می‌شود. اما برای «اللهم» معمولاً به لحاظ احترام و معنوی بودن آن، می‌توان آن را با حرف بزرگ در ابتدای جمله نوشت.

3. استفاده مناسب: «اللهم» به عنوان یک عبارت دعا و نیایش به کار می‌رود و باید در متن‌هایی که به دعا و نیایش مربوط هستند، مورد استفاده قرار گیرد.

4. نحوه نوشتار: کلمه «اللهم» باید با دقت و به طور صحیح تایپ شود و همواره به صورت صحیح و با اعراب (چنانچه مورد نیاز باشد) نوشته شود.

5. شیوه‌های مختلف نوشتار: در متون ادبی و دعا، «اللهم» ممکن است با عبارات دیگر ترکیب شود و در قالب‌های مختلف به کار رود.

به کلی این نکات به نگارش صحیح و معنایی مناسب «اللهم» کمک می‌کند.

1. اللهم اجعلنا من الذاكرين الشاكرين في كل الأوقات.
2. اللهم ارحم موتانا واشفِ مرضانا واغفر لنا ذنوبنا.
3. اللهم اهدِ قلوبنا إلى طريق الحق والرشاد.