عبارت "اللّهُمَّ یَسِّرْ وَلَا تُعَسِّرْ" یک دعا و درخواست از خداوند است و از لحاظ قواعد فارسی و نگارشی به صورت زیر می‌توان آن را تحلیل کرد:

1. نوشتار صحیح: در زبان فارسی، بهتر است الگوهای نوشتاری به شکلی باشد که خواننده به راحتی بتواند متن را درک کند. استفاده از حروف بزرگ (مثل "اللّهُمَّ") و حروف کوچک باید به درستی رعایت شود.

2. علامت‌گذاری: در این عبارت، استفاده از کاما، نقطه و دیگر علائم نگارشی در صورت نیاز به خواناتر شدن متن ضروری است. به طور معمول، در جملات دعا یا عباراتی که احساسات را منتقل می‌کنند، می‌توان از ویرگول برای تفکیک جملات استفاده کرد.

3. عناصر معنایی: در این دعا، "اللّهُمَّ" به معنای "ای خدا" است و "یَسِّرْ" به معنای "آسان کن" و "وَلَا تُعَسِّرْ" به معنای "و سخت مگیر" است. درک معنای صحیح این کلمات بر اساس آیات و روایات دینی از اهمیت بالایی برخوردار است.

4. زبان عرفانی و ادبی: در دعاها و متون عرفانی، زبان معمولاً حالت ادبی و زیبا دارد. به همین دلیل تنوع در واژگان و ساختار جملات می‌تواند قاعده‌ای کلیدی در نگارش آن‌ها باشد.

5. به کاربردن صیغه دعا: در دعاها، معمولاً از صیغه‌های مختلف (فعل امر، نهی و ...) استفاده می‌شود که نشان‌دهنده درخواست از خداوند است.

در نهایت، رعایت تمام این نکات می‌تواند به نگارش زیبا و صحیح این عبارت کمک کند.