در زبان فارسی، کلمه "بوی" به معنای عطر یا رایحه و "شنیدن" به معنی دریافت صدا است. در اینجا به نکاتی دربارهٔ استفاده و نگارش این دو کلمه می‌پردازیم:

قواعد نگارشی:

1. نقطه‌گذاری: وقتی از "بوی" و "شنیدن" در متن استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که جملات به طور صحیح و با نقطه‌گذاری مناسب نوشته شوند. به عنوان مثال: "بوی گل را استشمام می‌کنم."

2. آغاز جمله: اگر "بوی" یا "شنیدن" در ابتدای جمله قرار گیرد، باید با حرف بزرگ نوشته شوند. مثلاً: "بوی خوش باران همه جا را پر کرده است."

3. جملات توصیفی: می‌توانید از کلمه "بوی" در جملات توصیفی استفاده کنید. به عنوان مثال: "بوی تازه نان در هوا پیچیده است."

قواعد استفاده:

1. هارمونی با افعال: "بوی" معمولاً با افعال خاصی مانند "استشمام کردن"، "احساس کردن" و "شنیدن" همراه می‌شود. مانند: "بوی عطر را احساس می‌کنم."

2. ترکیب‌ها: می‌توانید "بوی" را در ترکیب‌های خاصی استفاده کنید. به عنوان مثال: "بوی بهار"، "بوی غذا"، و غیره.

3. شنیدن بوی: جالب است که در زبان فارسی، وقتی به بوی چیزی اشاره می‌شود، ممکن است از فعل "شنیدن" استفاده شود. مثلاً: "شنیدن بوی گل" به معنی احساس کردن بوی آن است.

مثال:

• "بوی خوش گل‌ها در هوا می‌پیچید و من آن را می‌شنیدم."
• "شنیدن بوی تازه نان، همیشه حس خوبی به من می‌دهد."

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توانید به درستی از کلمات "بوی" و "شنیدن" در نوشتار خود استفاده کنید.