بیهده گوی

کلمه "بیهده گوی" در زبان فارسی به معنای "کسی که بیهوده می‌گوید" یا "گفتار بی‌فایده" به کار می‌رود. در زیر به چند نکته‌ی نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. واژه‌خوانی: "بیهده" به معنی بی‌فایده، بی‌معنی و یا غیرضروری است، و "گوی" به معناي شخصی است که سخن می‌گوید. با هم ترکیب شده و به معنای کسی که بیهوده یا غیرضروری صحبت می‌کند، استفاده می‌شود.

2. استفاده نادرست: در نوشتن، باید توجه داشت که این ترکیب باید به درستی به کار رود و نباید به صورت جداگانه و ناگزیر از هم نوشته شود.

3. نقطه‌گذاری: در جملات، اگر "بیهده گوی" در پایان جمله قرار گیرد، باید قبل از آن نشانه‌ی نگارشی مناسب (مانند نقطه) استفاده شود. مثلاً: "او یک بیهده گوی است."

4. نوشتار صحیح: کلمه "بیهده گوی" به صورت جداگانه و بدون استفاده از خط تیره نوشته می‌شود.

5. اجتناب از تکرار: در نگارش رسمی یا ادبی باید از تکرار بی‌موقع این عبارت پرهیز شود و به کارایی کلمات دقت شود.

در نهایت، برای نوشتن و استفاده از این کلمه، مد نظر قرار دادن بافت جمله و معنی مورد نظر بسیار مهم است.