بیهده گویی

کلمه "بیهوده‌گویی" از دو بخش "بیهوده" و "گویی" تشکیل شده است. در فارسی، دو قالب کلی برای این کلمه وجود دارد:

1. بیهوده‌گویی (با خط فاصله): این شکل بیشتر در متن‌های رسمی و نگارش‌های ادبی استفاده می‌شود. در این حالت، "بیهوده" به عنوان صفت و "گویی" به عنوان اسم به کار می‌رود. این شکل رحلتی در نگارش معاصر دارد و نشان‌دهنده نوعی تردید برای اِعمال کلمات است.

2. بیهوده‌گویی (بدون خط فاصله): در زبان محاوره و روزمره، ممکن است برخی افراد این کلمه را به صورت یک واژه غیرجداسازی شده به کار ببرند. این کاربرد به اندازه‌ی اولی رایج نیست، اما همچنان در زبان محاوره دیده می‌شود.

نکات نگارشی:

• توجه به خط فاصله: در نوشتن بیهوده‌گویی، باید به وجود خط فاصله به درستی و به کلی توجه کنیم، چرا که این نشان‌دهنده تفکیک معنی و نوع ترکیب کلمه است.
• رعایت قواعد صرف و نحو: در جملاتی که از بیهوده‌گویی استفاده می‌شود، لازم است که جملات از نظر ساختاری صحیح باشند و از دستورات نحوی پیروی کنند.

مثال:

• او به بیهوده‌گویی عادت دارد و همیشه در مورد چیزهایی صحبت می‌کند که هیچ اهمیتی ندارند.

امیدوارم که این توضیحات مفید باشد! اگر سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم.