تفرقه انداز

کلمه "تفرقه انداز" از دو بخش تشکیل شده است: "تفرقه" که به معنای جدایی و پراکندگی است و "انداز" که به معنای ایجاد یا به وجود آوردن است. این ترکیب به معنای شخص یا عاملی است که موجب ایجاد تفرقه و جدایی می‌شود.

قواعد و نکات نگارشی در مورد "تفرقه انداز":

1. نحو: "تفرقه انداز" به عنوان یک صفت و یا اسم می‌تواند در جملات مختلف مورد استفاده قرار گیرد. مثلاً: "او یک تفرقه انداز در میان گروه ما است."

2. فاصله: در نگارش، بین دو واژه "تفرقه" و "انداز" فاصله وجود دارد.

3. نقطه‌گذاری: در انتهای جملاتی که این کلمه در آن‌ها به کار می‌رود، باید از نقطه، علامت سوال یا هر علامت نگارشی مناسب دیگری استفاده شود.

4. استفاده از واژه‌های مشابه: در نوشتارهای رسمی، به جای "تفرقه انداز" از واژه‌های مشابه مانند "مفسد" یا "نفاق‌افزا" نیز می‌توان استفاده کرد.

5. نکته کلامی: در زبان فارسی، تفرقه‌انداز به شدت به بار منفی اشاره دارد و معمولاً در متون انتقادی یا سیاسی به کار می‌رود. لذا باید در استفاده از آن دقت شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "تفرقه انداز" به شکل صحیح و مؤثر در نوشته‌های خود استفاده کنید.