فرار دادن

کلمه "فرار دادن" یک ترکیب فعلی است و به معنای وادار کردن یا مجبور کردن کسی به فرار کردن به کار می‌رود. برای استفاده صحیح از این ترکیب، رعایت برخی نکات نگارشی و دستوری اهمیت دارد:

1. جایگاه کلمه: "فرار دادن" معمولاً به عنوان فعل مورد استفاده قرار می‌گیرد و می‌تواند در جملات مختلف به عنوان فعل اصلی یا فعل مکمل به کار رود.

2. فعل مشخص: اگر این ترکیب در جمله به کار می‌رود، باید مشخص کنید که "چه کسی" یا "چه چیزی" قرار است فرار کند. به عنوان مثال: "او را وادار به فرار دادن کرد."

3. نحوه صرف فعل: "فرار دادن" به شکل‌های مختلف صرف می‌شود. به عنوان مثال:

   • من فرار می‌دهم
   • تو فرار می‌دهی
   • او فرار می‌دهد
   • ما فرار می‌دهیم
   • شما فرار می‌دهید
   • آنها فرار می‌دهند

4. استفاده در زمان‌های مختلف: این آغاز می‌تواند در زمان‌های مختلف به کار رود:

   • گذشته: "او را وادار به فرار دادن کرد."
   • حال: "او نمی‌تواند فرار دهد."
   • آینده: "او به زودی فرار خواهد داد."
5. پیش نیازهای جملات: برای اینکه جمله به درستی قالب‌گیری شود، باید فاعل و مفعول مشخص باشد. به عنوان مثال: "معلم از دانش‌آموزان می‌خواست که فرار دهند."

به طور کلی، "فرار دادن" ترکیبی است که با رعایت قواعد دستوری و نگارشی می‌تواند به خوبی در جملات مختلف استفاده شود.