در زبان فارسی، کلمه "مهمان‌خانه" به معنای محل یا فضایی است که برای پذیرایی از مهمانان طراحی شده است. در نوشتن و استفاده از این کلمه، قواعد نگارشی و استفاده‌ای وجود دارد که می‌توان به آن‌ها اشاره کرد:

1. نوشتن به هم یا جدا:

   • در زبان فارسی "مهمان‌خانه" به صورت بهم‌نویسی (با هم نوشتن) به کار می‌رود، چرا که این کلمه یک واژه مرکب است. گزینه "مهمان خانه" (جدا نوشتن) نادرست است.

2. نقش کلمات در ترکیب:

   • "مهمان" به عنوان اسم و "خانه" به عنوان اسم دیگر در این ترکیب عمل می‌کنند. این ترکیب یک اسم مرکب را تشکیل می‌دهد که معانی جدیدی به هم اضافه می‌کند.

3. تکیه و لحن:

   • در تلفظ این کلمه، معمولاً تاکید بر روی بخش اول (مهمان) است، اما در محاوره با توجه به متن و جمله ممکن است تغییراتی در لحن و تکیه بیافتد.

4. استفاده در جملات:

   • این کلمه می‌تواند در جملات به راحتی استفاده شود. به عنوان مثال: "ما برای مهمانی به مهمان‌خانه رفتیم."
5. تفاوت با واژه‌های مشابه:
   • باید توجه داشت که "مهمان‌خانه" با واژه‌های مشابه مانند "مهمان‌داری" یا "مهمان‌نوازی" تفاوت دارد و هر کدام دارای معانی و کاربردهای خاص خود هستند.

با رعایت این قواعد، می‌توان از کلمه "مهمان‌خانه" به درستی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. مهمان خانه ما امروز شب برای صرف شام دعوت شده است و همه آماده می‌شویم تا از او پذیرایی کنیم.
2. وقتی مهمان خانه وارد شد، با لبخند و گل به استقبالش رفتیم.
3. برای راحتی مهمان خانه، اتاقی را آماده کرده‌ایم که شامل تمام امکانات لازم باشد.