کلمه "نایب التولیه" ترکیبی است که به عنوان یک عنوان یا واژه‌ی رسمی در زبان فارسی استفاده می‌شود. در مورد نگارش و قواعد فارسی این کلمه، نکات زیر را می‌توان مد نظر قرار داد:

1. نویسه‌نویسی: "نایب التولیه" به صورت جدا نوشته می‌شود و معمولاً هر دو جزء آن (نایب و التولیه) بزرگ‌نویسی نمی‌شود. در متون رسمی، این ترکیب به شکل "نایب‌التولیه" نیز ممکن است نوشته شود که در این حالت "نایب" و "التولیه" به هم متصل هستند.

2. تلفظ: تلفظ صحیح این ترکیب به صورت "نایب التولیه" است.

3. معنای واژه: نایب به معنی نماینده و التولیه به معنای پذیرفتن و نگهداری امور، بنابراین "نایب التولیه" به معنای نماینده‌ای است که امور خاصی را مدیریت یا سرپرستی می‌کند.

4. کاربرد: معمولاً این اصطلاح در زمینه‌های حقوقی و اداری به کار می‌رود و می‌تواند به شخصیت‌های حقوقی یا واقعی اشاره کند که به نوعی نماینده یا سرپرست از طرف دیگران هستند.

5. نکات نگارشی: در متون رسمی، معمولاً از کلمات و عبارات با دقت بیشتری استفاده می‌شود و رعایت قواعد نگارشی مانند درست نویسی و درست خوانی از اهمیت بالایی برخوردار است.

با توجه به این نکات، می‌توان استفاده از "نایب التولیه" را در متون فارسی با رعایت استانداردهای نگارشی مناسب دانست.