کلمات "ننگ" و "نام" هر کدام دارای قاعده‌های خاص نگارشی و قواعد زبان فارسی هستند. در زیر به بررسی قواعد مربوط به این دو کلمه می‌پردازیم:

1. قواعد املایی:

• ننگ:

  • این کلمه به معنای بی‌آبروئی، شرم و رسوایی است.
  • شکل صحیح املایی آن "ننگ" است و از املای دیگر مانند "نگ" باید پرهیز کرد.
• نام:
  • این کلمه به معنای عنوان، لقب یا شناسه یک شخص یا چیز است.
  • املای درست آن "نام" بوده و همانند "نامی" یا "نام‌ها" ساخته می‌شود.

2. قواعد نحوی:

• ننگ:

  • این کلمه می‌تواند به عنوان اسم یا صفت در جمله استفاده شود. مثلاً: "ننگ کردن" (فعل مرکب).
• نام:
  • این کلمه معمولاً به عنوان اسم استفاده می‌شود و می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول و... در جمله به کار رود. به عنوان مثال: "نام او علی است."

3. قواعد معنایی:

• ننگ:

  • به معناهای منفی و شرم‌آور مرتبط است و معمولاً در جملات با بار معنایی منفی استفاده می‌شود.
• نام:
  • به مفهوم شناسایی و شناساندن اشاره دارد و بار معنایی مثبت و دست کم خنثی دارد.

4. بندهای مرتبط:

• در جملات، هردو کلمه ممکن است به شکل‌های مختلفی با واژه‌های دیگر ترکیب شوند. به عنوان مثال:
  • "ننگ بر بی‌غیرتی"
  • "نام بزرگ او در تاریخ ماندگار است."

نتیجه‌گیری:

استفاده صحیح از کلمات "ننگ" و "نام" نیازمند توجه به قواعد املایی، نحوی و معنایی آنهاست. این دقت در نوشتار و بیان می‌تواند به غنای زبان و روش‌های ارتباطی کمک کند.