کلمه "بد اخم" به معنای داشتن چهره‌ای عبوس و ناپسند است. در بررسی قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این کلمه، می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. تلفظ و هجی: "بد" و "اخم" هر دو کلمه‌ای جدا هستند و به صورت "بد" و "اخم" تلفظ می‌شوند.

2. کاربرد: این کلمه معمولاً به عنوان صفت برای توصیف حالت چهره یا رفتار فردی به کار می‌رود. مثلاً: "او با چهره‌ی بد اخم وارد شد."

3. نحو: در جملات، "بد اخم" می‌تواند به راحتی با دیگر اجزای جمله ترکیب شود. مثلاً: "او همیشه بد اخم است." یا "چهره‌اش بد اخم بود."

4. نکات نگارشی: در نوشتار، لازم است که این کلمه به صورت صحیح و با رعایت قواعد نگارشی به کار رود. همچنین لازم به ذکر است که این کلمه به عنوان یک صفت، معمولاً باید بین مفعول و فعل یا بین اسم و صفت دیگر قرار گیرد.

5. هم‌نشینی: "بد اخم" می‌تواند هم‌نشینی با دیگر صفت‌ها را داشته باشد. مثلاً: "او یک مرد بد اخم و بداخلاق است."

در کل، "بد اخم" یک ترکیب صفتی مفهومی و توصیفی است که در زبان فارسی به خوبی برای بیان حالت چهره به کار می‌رود.