کلمه "بگیر بگیر" در زبان فارسی به معنی "گرفتن" یا "دریافت کردن" است و به طور خاص به فعل امر اشاره دارد. در این عبارت، "بگیر" به عنوان فعل در حالت امر و به مخاطب دستور می‌دهد که چیزی را بگیرد.

در اینجا چند نکته و قاعده نگارشی را درباره‌ی این کلمه بررسی می‌کنیم:

1. فعل امر: "بگیر" فعل در حالت امر است و به معنای درخواست یا دستور برای انجام عمل گرفتن است.

2. تکرار فعل: تکرار "بگیر" ممکن است نشاندهنده تأکید باشد. در این حالت، ممکن است فرد از دیگری بخواهد که چندین بار یا به نحو احسن چیزی را بگیرد.

3. علامت نگارشی: اگر این عبارت در میان جملات دیگر قرار گیرد، نیاز به نقطه یا ویرگول دارد تا جملات به درستی از یکدیگر تفکیک شوند.

4. قید و صفت: می‌توانید با افزودن قیدها و صفت‌ها به جمله، معنی آن را گسترش دهید. مثلاً: "بگیر بگیر کن!" یا "بگیر بگیرش برای من!"

5. محاوره‌ای یا رسمی: استفاده از این عبارت بیشتر در گفتار محاوره‌ای رایج است و در متون رسمی کمتر دیده می‌شود.

6. شکل‌های مختلف: بسته به شرایط و بافت جمله، می‌توان از شکل‌های دیگر فعلی نیز استفاده کرد، مثلاً "بگیر"، "گرفتن" و ...

استفاده از "بگیر بگیر" به دقت به بافت جمله و مخاطب بستگی دارد و می‌تواند معانی متفاوتی به خود بگیرد.

1. اگر می‌خواهی در این مسابقه برنده شوی، باید شجاعتت را جمع کنی و بگیر بگیر کنی.
2. مادرم همیشه به من می‌گوید که وقتی کسی به تو چیزی می‌دهد، باید بگیر بگیر کنی و شکرگزاری را فراموش نکنی.
3. وقتی دوستانم به من می‌گویند بگیر بگیر کن، یعنی زمان خوش گذرانی و لذت بردن از زندگی است.