کلمه «پس‌کوچه» یک ترکیب است که در زبان فارسی به مکان‌های کوچک و باریک اطلاق می‌شود که معمولاً در حاشیه خیابان‌ها یا کوچه‌های اصلی قرار دارند. برای نگارش صحیح این واژه، توجه به نکات زیر ضروری است:

1. تلفظ و نوشتار: کلمه «پس‌کوچه» با فاصله و خط تیره نوشته می‌شود. خط تیره در اینجا برای اتصال دو بخش «پس» و «کوچه» به کار می‌رود.

2. معنی: در معنای عمومی، «پس‌کوچه» معمولاً به خیابان‌های فرعی و کم‌رفت‌وآمد اشاره دارد که می‌تواند به عنوان محلی آرام‌تر از خیابان‌های اصلی تلقی شود.

3. استفاده در جملات: هنگام استفاده از این کلمه در جملات، به ساختار جمله و قواعد نگارشی توجه کنید. به عنوان مثال:

   • در پس‌کوچه‌های قدیمی، خانه‌های تاریخی بسیاری وجود دارد.
   • او در پیاده‌روی پس‌کوچه رفت تا از شلوغی خیابان‌های اصلی دوری کند.
4. قواعد نگارشی: مانند دیگر واژه‌ها، به قواعد نگارشی و علامت‌گذاری (نقطه، ویرگول و ...) در جملات حاوی این کلمه دقت کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه «پس‌کوچه» در نگارش خود استفاده کنید.

1. در روزهای بارانی، قدم زدن در پس کوچه‌های شهر حس خاصی دارد.
2. آن دختر کوچولو با دوستانش در پس کوچه‌ها بازی می‌کردند و خنده‌هایشان به گوش می‌رسید.
3. پس کوچه‌های قدیمی تهران حاوی داستان‌های بسیاری از تاریخ پایتخت هستند.