کلمه "آواز دهنده" ترکیبی از دو بخش "آواز" و "دهنده" است. برای بررسی قواعد فارسی و نگارشی این ترکیب می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. نظمت ترکیبی: در فارسی، ترکیب‌های فعلی معمولاً به صورت اسم مرکب نوشته می‌شوند و به معنی “کسی که (چیزی) می‌دهد” هستند. مانند "آواز دهنده" که به معنای شخصی است که آواز می‌خواند یا آواز را می‌دهد.

2. جزء اول (اسم): "آواز" به معنای صدای موسیقی یا نغمه است و به عنوان جزء اول ترکیب به کار می‌رود.

3. جزء دوم (فعل): "دهنده" نشان‌دهنده عمل دادن است و در اینجا به معنای انجام عمل توسط فاعل (آواز دهنده) است.

4. تلفظ صحیح: ترکیب "آواز دهنده" باید به صورت صحیح تلفظ و نوشته شود. توجه به اعراب‌گذاری در مواقعی که تغییر معنا یا فهم را به دنبال دارد، ضروری است.

5. نقطه‌گذاری: در نوشتن جمله یا متن، اگر "آواز دهنده" در وسط جمله باشد، باید به دیگر اجزای جمله توجه کرد و تمام علائم نگارشی مانند ویرگول یا نقطه را به درستی به کار برد.

6. معادل‌های دیگر: در برخی از متون ممکن است از معادل‌های دیگری مثل "خواننده" یا "مغنی" به جای "آواز دهنده" استفاده شود که بسته به شرایط و بافت گفتار متفاوت است.

به طور کلی، "آواز دهنده" به عنوان یک اسم مرکب در جملات و متون فارسی به خوبی قابل استفاده است و فهم آن بر اساس مفاهیم اجزای تشکیل‌دهنده‌اش آسان است.