کلمه "آوازه" در زبان فارسی به معنای شهرت، نام‌و‌ننگ یا آواز و صدای مشهور به‌کار می‌رود. در اینجا چند نکته دربارهٔ قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نحوه‌ی نوشتن: کلمه "آوازه" به‌صورت صحیح به این شکل نوشته می‌شود و نیازی به اعراب‌گذاری ندارد، مگر در متونی که اعراب‌گذاری ضروری باشد.

2. نوع کلمه: "آوازه" یک اسم است و می‌تواند به‌عنوان فاعل یا مفعول در جملات استفاده ‌شود.

3. مفرد و جمع: "آوازه" به‌صورت مفرد استفاده می‌شود و جمع آن "آوازه‌ها" است.

4. هم‌نشینی و ترکیب‌ها: این کلمه می‌تواند با صفت‌ها و فعل‌های مختلف ترکیب شود، مانند "آوازه‌ی خوب" یا "آوازه‌ی بد".

5. مناسبت‌های استعمال: معمولاً از "آوازه" در متون ادبی، تحلیلی یا توصیفی استفاده می‌شود و به شهرت یا وضعیت اجتماعی اشاره دارد.

6. قید و وصف: می‌توان این کلمه را با قیدهای مختلف توصیف کرد، مانند "آوازه‌ای بلند" یا "آوازه‌ای نامساعد".

با توجه به نکات فوق، "آوازه" یک کلمه‌ی غنی و کاربردی در زبان فارسی است که در متن‌های مختلف به‌صورت مناسب قابل استفاده می‌باشد.

البته! در ادامه چند مثال برای کلمه "آوازه" در جملات آورده‌ام:

1. آوازه‌ی این خواننده در میان جوانان بسیار گسترده شده است.
2. او با تلاش‌هایش توانست آوازه‌ی خوبی در زمینه‌ی هنرهای تجسمی پیدا کند.
3. آوازه‌ی میراث فرهنگی این شهر، گردشگران بسیاری را به خود جذب می‌کند.
4. خواننده با صدای زیبا و منحصر به فردش آوازه‌ای جهانی پیدا کرده است.
5. این نویسنده با آثارش آوازه‌ای در سطح بین‌المللی دارد.

اگر مثال‌های بیشتری می‌خواهید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!