آوازه

کلمه "آوازه" در زبان فارسی به معنای شهرت، نام‌و‌ننگ یا آواز و صدای مشهور به‌کار می‌رود. در اینجا چند نکته دربارهٔ قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نحوه‌ی نوشتن: کلمه "آوازه" به‌صورت صحیح به این شکل نوشته می‌شود و نیازی به اعراب‌گذاری ندارد، مگر در متونی که اعراب‌گذاری ضروری باشد.

2. نوع کلمه: "آوازه" یک اسم است و می‌تواند به‌عنوان فاعل یا مفعول در جملات استفاده ‌شود.

3. مفرد و جمع: "آوازه" به‌صورت مفرد استفاده می‌شود و جمع آن "آوازه‌ها" است.

4. هم‌نشینی و ترکیب‌ها: این کلمه می‌تواند با صفت‌ها و فعل‌های مختلف ترکیب شود، مانند "آوازه‌ی خوب" یا "آوازه‌ی بد".

5. مناسبت‌های استعمال: معمولاً از "آوازه" در متون ادبی، تحلیلی یا توصیفی استفاده می‌شود و به شهرت یا وضعیت اجتماعی اشاره دارد.

6. قید و وصف: می‌توان این کلمه را با قیدهای مختلف توصیف کرد، مانند "آوازه‌ای بلند" یا "آوازه‌ای نامساعد".

با توجه به نکات فوق، "آوازه" یک کلمه‌ی غنی و کاربردی در زبان فارسی است که در متن‌های مختلف به‌صورت مناسب قابل استفاده می‌باشد.