کلمه "حضرت" در زبان فارسی به عنوان صفت شرف و تعظیم به کار می‌رود و معمولاً در کنار نام شخصیت‌های مذهبی یا بزرگ استفاده می‌شود. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. استفاده صحیح: کلمه "حضرت" باید قبل از نام شخصیت‌هایی مانند پیامبران، امامان، یا شخصیت‌های مهم تاریخی و مذهبی به کار رود. به عنوان مثال: "حضرت علی"، "حضرت محمد"، "حضرت مریم".

2. حروف بزرگ: در نگارش رسمی، معمولاً حروف اول کلمه "حضرت" و نام شخصیت بعد از آن با حروف بزرگ نوشته می‌شود. به عنوان مثال: "حضرت عباس".

3. فاصله: بین کلمه "حضرت" و نام فرد مورد اشاره باید یک فاصله وجود داشته باشد.

4. علامت پاورقی: در متون علمی یا تحقیقی، اگر به تفصیل درباره شخصیت‌های مذهبی صحبت می‌شود، ممکن است از پاورقی برای ارائه توضیحات بیشتر درباره آن شخصیت استفاده شود.

5. ثبوت و عدم ثبوت: در بعضی موارد، بسته به شیوه نگارش و سبک متن، ممکن است از "حضرت" به تنهایی یا با اسم فرد استفاده شود. در متون رسمی، به کار بردن "حضرت" معمولاً با اسم فرد همراه است.

در کل، رعایت این نکات کمک می‌کند تا کلمه "حضرت" به درستی در متون فارسی به کار رود و از نظر نگارشی مناسب باشد.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "حضرت" در جملات آورده شده است:

1. حضرت علی (ع) به عنوان پیشوای کل مسلمانان شناخته می‌شود.
2. در کتاب‌های تاریخی، از کرامات حضرت زهرا (س) سخن به میان آمده است.
3. مردم برای زیارت حضرت امام رضا (ع) به شهر مشهد سفر می‌کنند.
4. حضرت محمد (ص) الگوی بی‌نظیری برای بشر است.
5. علم و دانش از ویژگی‌های بارز حضرت ابوالفضل (ع) بود.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، لطفاً بفرمایید!