کلمه «احضار» در زبان فارسی به معنای فراخواندن یا طلبیدن کسی به جایی خاص است. چند نکته نگارشی و قواعد مربوط به آن عبارتند از:

1. نحوه نوشتار: کلمه «احضار» به صورت صحیح با حرف عین و زبر به کار می‌رود و نیازی به تغییر در آن نیست.

2. جمله‌سازی: این کلمه معمولاً در جملاتی به کار می‌رود که نیاز به فراخواندن شخصی یا ارگانی مشخص دارند. مثلاً: «قاضی برای تکمیل تحقیقات خود، متهم را احضار کرد.»

3. مصرف در متون رسمی: این واژه بیشتر در متون و مکاتبات رسمی، قانونی و اداری به کار می‌رود. مثلاً: «احضار شهود به دادگاه الزامی است.»

4. نحوه صرف: این واژه در زمان‌های مختلف به شکل‌های مختلفی صرف می‌شود. به عنوان مثال: احضار کردن، احضار شدند و...

5. استفاده از معانی مشابه: در برخی موارد می‌توان از واژه‌های مشابه مانند «فراخواندن» و «دعوت کردن» استفاده کرد، هرچند که هر کدام ممکن است بار معنایی متفاوتی داشته باشند.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «احضار» به‌صورت صحیح و مؤثر در نگارش‌های خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "احضار" در جملات مختلف آورده شده است:

1. قاضی تصمیم به احضار شاهدان پرونده گرفت تا حقیقت روشن شود.
2. به دلیل مشکلات مالی، او مجبور به احضار مدیر شرکت شد تا در مورد راه‌حل‌ها بحث کنند.
3. پلیس برای تحقیقات بیشتر، چند نفر را به اداره احضار کرد.
4. در جلسه هیأت مدیره، رئیس شرکت خواستار احضار تمام اعضا به منظور بررسی مشکلات مالی شد.
5. استاد دانشگاه دانشجویان را به منظور شرکت در یک سمینار احضار کرد و اعلام کرد که حضور همه الزامی است.

امیدوارم این جملات مفید واقع شوند!