در زبان فارسی، کلمه «احضار فرمودن» و «احضار کردن» هر دو به معنای فراخواندن یا دعوت کردن شخصی به حضور استفاده می‌شوند، اما برخی نکات نگارشی و قواعدی بین این دو عبارت وجود دارد:

1. احضار فرمودن:

   • «فرمودن» به معنای سخن گفتن یا دستور دادن است و در فارسی رسمی و ادب‌مندانه به کار می‌رود.
   • این عبارت بیشتر در متون رسمی، تاریخی و مذهبی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
   • مثال: «فرمانده احضار فرمودند تا جلسه‌ای برگزار شود.»
2. احضار کردن:
   • «کردن» یک فعل عمومی‌تر و غیررسمی‌تر است و به معنای انجام عمل است.
   • این عبارت در مکالمات روزمره و غیررسمی بیشتری مشاهده می‌شود.
   • مثال: «او برای احضار کردن مهمانان به جلسه اقدام کرد.»

نکات نگارشی:

• بسته به متن و زمینه‌ای که در آن نوشته می‌شود، انتخاب بین این دو عبارت ممکن است متفاوت باشد.
• به طور کلی، اگر هدف شما از نوشتن رسمی و با ادبیات بالا است، «احضار فرمودن» گزینه مناسب‌تری است. اما در نوشتارهای غیررسمی و محاوره‌ای، «احضار کردن» معمولاً بیشتر استفاده می‌شود.

با توجه به این نکات، انتخاب بین این دو عبارت بستگی به مخاطب و موقعیت نگارش دارد.