کلمه "خوش‌باور" ترکیبی از دو بخش "خوش" و "باور" است که به معنای کسی است که به راحتی به دیگران اعتماد می‌کند یا به سادگی تحت تأثیر گفته‌ها و وعده‌های دیگران قرار می‌گیرد. در مورد نگارش و قواعد مربوط به این کلمه، نکات زیر قابل توجه است:

1. نقطه‌گذاری: کلمه "خوش‌باور" به صورت وصله‌دار نگارش می‌شود و باید از خط فاصله (ـ) برای اتصال دو بخش آن استفاده شود.

2. نحوه استفاده: این کلمه معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و در جملات به توصیف افراد یا اوضاع و احوال به کار می‌رود.

   • مثال: "او فردی خوش‌باور است و به سادگی به دیگران اعتماد می‌کند."

3. مضاد: برای "خوش‌باور"، معادلی مانند "بدباور" یا "بدگمان" وجود دارد که به کسانی اشاره دارد که کمتر به دیگران اعتماد می‌کنند.

4. رایج بودن: این کلمه در زبان محاوره و نوشتار فارسی به‌طور رایج استفاده می‌شود و به خوبی مفهوم خود را منتقل می‌کند.

5. قواعد نحوی: این کلمه به عنوان یک صفت می‌تواند در جملات به کار برود و به شکل‌های مختلف صرف شود، اما خود کلمه تغییر نخواهد کرد.

استفاده صحیح از کلمات و رعایت قواعد نگارشی به شفافیت و دقت در بیان مفاهیم کمک می‌کند.