کلمه «خوش بیان» به معنی کسی است که به خوبی و زیبایی صحبت می‌کند و قواعد خاصی در نگارش و استفاده از آن وجود دارد. در زیر به برخی از این قواعد اشاره می‌شود:

1. نوشتن صحیح:

   • کلمه «خوش بیان» در نوشتار باید با فاصله نوشته شود: «خوش بیان» و نه «خوشبیان».

2. نقش دستوری:

   • «خوش» در این ترکیب، صفت درجه یک است و به صفت «بیان» اشاره دارد. بنابراین ترکیب «خوش بیان» یک صفت مرکب است.

3. مورد استفاده:

   • این ترکیب معمولاً به عنوان صفت برای توصیف افراد یا سخنرانی‌های خوب به کار می‌رود. مثلاً: «او یک سخنران خوش بیان است».

4. ساختار جمله:

   • در جملاتی که از این ترکیب استفاده می‌شود، معمولاً «خوش بیان» می‌تواند به عنوان چم (صفت) در کنار اسم قرار بگیرد. مثلاً: «مدیر ما فردی خوش بیان است».
5. نکات نگارشی:
   • برای تأکید بر صفت «خوش بیان»، می‌توان آن را با قیدهایی مانند «بسیار» یا «واقعاً» تقویت کرد: «او واقعاً خوش بیان است».

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «خوش بیان» به درستی در نوشته‌ها و گفتار خود استفاده کنید.