عبارت "سابق الایام" معمولاً به معنای "روزهای گذشته" یا "زمان‌های قدیم" به کار می‌رود. در نوشتار فارسی، استفاده از این عبارت باید با رعایت نکات زیر انجام شود:

1. نقطه‌گذاری: در ابتدای جمله باید با حرف بزرگ شروع شود. همچنین، در پایان جمله، اگر لازم باشد، نقطه گذاری صورت گیرد.

   مثال: "سابق الایام، مردم به سادگی زندگی می‌کردند."

2. جایگاه در جمله: این عبارت می‌تواند به عنوان مکمل یا قید زمان در جمله استفاده شود، بنابراین باید با دیگر اجزای جمله به خوبی هماهنگ باشد.

   مثال: "وی در سابق الایام معلمی بزرگ بود."

3. توجه به سیاق: به طور کلی، استفاده از "سابق الایام" در متون ادبی و رسمی رایج‌تر است، بنابراین در نوشتارهای غیررسمی ممکن است کمتر به کار رود.

4. معنای دقیق: پیش از استفاده از این عبارت، باید از مقرون به صرفه بودن آن در سیاق و منظور خود مطمئن شوید.

5. توجه به تلفظ و لهجه: در گفتار ممکن است لهجه‌ها یا تلفظ‌های متفاوتی داشته باشد، اما در نوشتار، باید استاندارد فارسی را رعایت کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید از عبارت "سابق الایام" به طور مؤثر و صحیح استفاده کنید.