کلمه "پیشانی" در زبان فارسی به معنای ناحیه‌ی بالای صورت، بین دو ابرو و بالاتر از آن است. برای استفاده صحیح از این کلمه و رعایت قواعد نگارشی، نکات زیر را در نظر بگیرید:

1. نوشتن صحیح: کلمه "پیشانی" به شکل دقیقی نوشته می‌شود و باید دقت کنید که حروف آن به درستی آورده شوند.

2. تلفظ: تلفظ این کلمه به صورت "پیشا نی" است و باید به آواهای آن توجه کنید.

3. قواعد نحوی: "پیشانی" می‌تواند به عنوان اسم نهاد یا مفعول در جمله استفاده شود. مثلاً:

   • او پیشانی‌اش را با دستش می‌پوشاند. (نهاد)
   • او روی پیشانی‌اش تعریق را احساس کرد. (مفعول)

4. به‌ کارگیری صفات: شما می‌توانید صفات و قیدها را برای توصیف پیشانی به کار ببرید، مثلاً: "پیشانی عریض"، "پیشانی بلند"، "پیشانی صاف".

5. قواعد نگارشی: در نگارش متون، فاصله‌گذاری مناسب و استفاده صحیح از علامت‌ها از جمله نقطه و کاما نیز مهم است. به عنوان مثال:
   • پیشانی او به شدت می‌درخشید؛ چون زیر نور آفتاب بود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "پیشانی" به درستی در نوشتار خود استفاده کنید.

1. او با چهره‌ای سخت و پیشانی‌اش در هم، نشان‌دهنده نگرانی‌های زیادی بود که در دل داشت.
2. در روزهای سخت، پیشانی او همیشه پر از افکار عمیق و مسأله‌های پیچیده بود.
3. وقتی که در امتحان نمره پایین گرفت، سخت پیشانی‌اش را در دست گرفت و به آینده‌اش فکر کرد.