عبارت "شب غریب" به طور کلی می‌تواند به دو مورد اشاره کند: شکلی استعاری یا توصیفی. در ادامه به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این عبارت پرداخته می‌شود:

1. مفهوم و کاربرد:

• شب: به معنای زمان تاریکی که معمولاً بعد از غروب آفتاب آغاز می‌شود.
• غریب: به معنای بیگانه، ناآشنا یا دور از وطن. می‌تواند به احساس تنهایی یا انزوای عاطفی نیز اشاره کند.

2. نحوه نوشتن:

• ترکیب این دو کلمه به صورت "شب غریب" نوشته می‌شود و هیچ گونه علامت خاصی بین آن‌ها قرار نمی‌گیرد.
• این عبارت باید با توجه به مفهوم آن در جمله‌ای که به کار می‌رود، درست مورد استفاده قرار گیرد.

3. دستور زبان:

• در این عبارت "شب" اسم و "غریب" صفت است که ویژگی‌های شب را توصیف می‌کند. بنابراین از نظر دستوری، صفت بعد از اسم قرار می‌گیرد.

4. مثال‌های ترکیبی:

• "او در شب غریب به تنهایی به پیاده‌روی رفت."
• "شب غریب، یادآور خاطرات تلخ گذشته‌اش بود."

5. نگارش و تاکید:

• اگر بخواهید به محتوای خاصی از شب غریب اشاره کنید، می‌توانید از عبارات توصیفی بیشتری استفاده کنید، مثلاً «شب غریب و خاموش» یا «شب غریب و سرد».

با توجه به کاربردهای مختلف این عبارت، می‌توان از آن در اشعار، مقالات یا داستان‌ها بهره برد و حس عاطفی خاصی را منتقل کرد.

1. در دل شب غریب، سکوتی عمیق همه جا را فرا گرفته بود و فقط صدای باد به گوش می‌رسید.
2. او در حیاط خانه نشسته بود و به آسمان پرستاره خیره شده بود، یاد شب غریب گذشته که رازهای زیادی را در دل خود نهان داشت.
3. شب غریب به یادش آورد که چقدر تنهایی می‌تواند دلگیر باشد، اما در همان لحظه، خاطرات خوشی از دوستانش نیز به ذهنش خطور کرد.