کلمه "غریب" یکی از واژه‌های فارسی است که معانی مختلفی دارد. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنیم:

معانی

1. غریب به معنای دور بود: کسی یا چیزی که در مکانی دور از وطن یا آشنا باشد.
2. غریب به معنای ناآشنا: چیزی که برای فرد ناشناخته است.
3. غریب به معنای عجیب: چیزی که غیرمعمول و شگفت‌آور باشد.

نکات نگارشی

1. نوشتن "غریب" به تنهایی: در متن‌های رسمی و غیررسمی، کلمه "غریب" باید به صورت دقیق و بدون اشتباه املایی نوشته شود.
2. استفاده از "غریب" در جملات: این کلمه می‌تواند به عنوان صفت، در توصیف افراد یا اشیاء به کار رود. به عنوان مثال:
   • "او در این شهر غریب است."
   • "این واقعه بسیار غریب بود."
3. ترکیب با دیگر واژه‌ها: "غریب" می‌تواند با دیگر واژه‌ها ترکیب شود؛ مثلاً "غریب‌الوجود"، "غریب‌المنظر" و...
4. عدم تکرار بی‌مورد: در نوشتار، از تکرار بی‌مورد این کلمه خودداری کنید و در صورت نیاز، از واژه‌های مترادف استفاده کنید.
5. نوشتن ویرگول و علائم نگارشی: هنگام استفاده از "غریب" در جملات، به قواعد مربوط به ویرگول و دیگر علائم نگارشی توجه کنید. به عنوان مثال:
   • "این کتاب، غریب و عجیب است."

مثال در جملات

• "او در غربت، احساس غریب بودن می‌کند."
• "داستان غریب و عجیب او همه را مجذوب کرد."

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی و زیبایی از کلمه "غریب" در نوشته‌های خود استفاده کنید.

1. وقتی وارد آن شهر شدم، احساس کردم که غریب و تنها هستم.
2. داستان‌های غریب و عجیب همیشه توجه من را جلب می‌کنند.
3. در آن شب بارانی، صدای آواز غریب پرندگان در دل جنگل پیچید.