فعل مضارع یکی از زمان‌های فعلی در زبان فارسی است که برای بیان فعل‌هایی که در حال حاضر یا به طور عمومی اتفاق می‌افتند، استفاده می‌شود. در زیر به برخی از قواعد و نکات مربوط به فعل مضارع اشاره می‌کنم:

1. شکل فعلی

فعل مضارع به دو شکل ساده و استمراری وجود دارد:

• فعل مضارع ساده: مثلاً "می‌خوانم"، "می‌نویسم"
• فعل مضارع الاستمراری: به شکل "در حال" یا "دارم" استفاده می‌شود؛ مثلاً "دارم می‌خوانم"، "دارم می‌نویسم"

2. ساختار

فعل مضارع با پیشوند "می-" همراه است. به‌طور کلی ساختار فعل مضارع به صورت زیر است:

• برای فعل‌های همگانی: "می + ریشه فعل + (م،ی،د)"
  • مثال: "می‌رویم" (ریشه فعل "رفتن" + می + "یم")

3. فعل‌های حرکتی

در زبان فارسی، فعل‌های حرکتی معمولاً در زمان مضارع به شکل خاصی صرف می‌شوند.

• مثال: "می‌دود" (ریشه از "دویدن")

4. استفاده در جملات

فعل‌های مضارع معمولاً برای بیان:

• فعل‌هایی که در حال حاضر در حال انجام‌اند (زبان روزمره)
• بیان عادات و رفتارهای مکرر
• بیان آینده (با استفاده از "خواهم" برای آینده)

5. نکات نگارشی

• کلماتی نظیر "هرگز"، "اکنون" و "همیشه" می‌توانند به عنوان قید زمان در جملات با فعل مضارع به کار بروند.
• در نوشتار رسمی، استفاده از فعل مضارع می‌تواند به دقت و وضوح متن کمک کند.

6. جملات شرطی

در جملات شرطی نیز ممکن است از فعل مضارع استفاده شود، به ویژه در جملات شرطی نوع اول.

• مثال: "اگر بیایی، خوشحال می‌شوم."

با توجه به این نکات، فعل مضارع نقش مهمی در زبان فارسی دارد و به تنوع و وضوح در بیان کمک می‌کند.