دراز گوش

کلمه "درازگوش" به عنوان یک اسم مرکب در زبان فارسی به معنای "خر" یا "حیوانی با گوش‌های بلند" استفاده می‌شود. در نگارش این کلمه، چند نکته مهم وجود دارد:

1. نوشتار صحیح: کلمه "درازگوش" به صورت جدا (دراز و گوش) نوشته نمی‌شود و باید به صورت متصل (درازگوش) نوشته شود.

2. استفاده از خط فاصله: در برخی موارد، می‌توان دید که برخی افراد از خط فاصله (دراز-گوش) استفاده می‌کنند، اما نوشتار صحیح و متداول بدون خط فاصله است.

3. قواعد جمع: برای جمع بستن این کلمه، به صورت "درازگوش‌ها" یا "درازگوشان" می‌توانید استفاده کنید.

4. به کارگیری در جملات: در جملات، این کلمه می‌تواند به اشخاص، مکان‌ها یا حتی موقعیت‌های خاص اشاره کند. به عنوان مثال: "درازگوش‌ها در صحرا به چرا مشغولند."

5. توجه به دقت: در نوشتار رسمی و ادبی، دقت بر روی درست‌نویسی و ساختار جمله اهمیت دارد.

به طور کلی، "درازگوش" یک کلمه ساده و رایج در زبان فارسی است که استفاده درست و مناسب از آن به غنای متون کمک می‌کند.

1. در بازار محلی، یک دراز گوش زیبای قهوه‌ای رنگ به فروش می‌رسید که توجه همه را جلب کرده بود.
2. بچه‌ها پس از دیدن دراز گوش در مزرعه، شروع به دویدن و بازی کردن با آن کردند.
3. در داستان‌های قدیمی، دراز گوش‌ها به خاطر وفاداری و مهربانی‌شان شهرت داشتند.