زبان دراز

عبارت «زبان دراز» در زبان فارسی به معنای فردی است که به راحتی و بدون حیا در مورد دیگران صحبت می‌کند یا در زندگی شخصی دیگران کنجکاوی می‌کند. در نگارش و قواعد فارسی، می‌توان به نکات زیر توجه کرد:

1. نقش واژه‌ها: در این عبارت، «زبان» به عنوان اسم و «دراز» به عنوان صفت عمل می‌کند. توجه کنید که صفات معمولاً قبل از اسم قرار می‌گیرند.

2. نوشتن صحیح: عبارت «زبان دراز» در نوشتار به صورت جدا نوشته می‌شود و بین دو واژه هیچگونه علامت نگارشی نیاز نیست.

3. قواعد نگارشی: در متونی که به توصیف شخصیت‌ها یا رفتارها پرداخته می‌شود، این عبارت ممکن است به عنوان یک صفت منفی به کار رود. لذا در نگارش باید با دقت به زمینه و مفهومی که مد نظر است، توجه شود.

4. تنوع در کاربرد: بسته به سیاق جمله، می‌توان از این عبارت در اشکال مختلف استفاده کرد. مثلاً:

   • او همیشه زبان دراز است و درباره زندگی دیگران صحبت می‌کند.
   • بهتر است از زبان درازها دوری کنی؛ چون ممکن است اطلاعات نادرستی را منتشر کنند.
5. تناسب با سبک نگارش: اگر در نوشتار رسمی یا ادبی نوشتید، ممکن است بخواهید از عبارات دیگر مانند «کسی که در کار دیگران دخالت می‌کند» استفاده کنید تا لحن نوشته یا گفتارتان ملایم‌تر شود.

با رعایت این نکات می‌توانید از عبارت «زبان دراز» به طور مؤثر و صحیح در متن‌های خود استفاده کنید.

1. او با زبان درازش همیشه در جمع دوستانش شوخی می‌کند و همه را می‌خنداند.
2. زبان دراز آن پسر باعث شده بود که کمی شرمنده شود، چون حرف‌هایی که زده بود بی‌مورد بود.
3. وقتی که او به زبان دراز خود اشاره کرد، متوجه شد که باید بیشتر مراقب حرف‌هایش باشد.