کلمه "دست" به عنوان یک واژه در زبان فارسی، دارای قواعد و نکات خاصی است که می‌توان به آن‌ها اشاره کرد:

1. اسم: "دست" یک اسم است و به معنی عضو بدن که برای گرفتن و لمس کردن استفاده می‌شود، به کار می‌رود.

2. جمع: جمع کلمه "دست" به صورت "دست‌ها" است. در برخی موارد، مانند شنیدن و صحبت کردن، ممکن است به صورت "دستها" نیز نوشته شود ولی استفاده از شکل "دست‌ها" صحیح‌تر است.

3. پیشوند و پسوند: می‌توان پیشوندها و پسوندهای مختلفی به این کلمه افزود. برای مثال:

   • "دستگاه" (به معنای مجموعه‌ای از اجزا که وظیفه‌ای خاص دارند)
   • "دستکش" (پوشیدنی که در دست قرار می‌گیرد)

4. کاربردهای مجازی: "دست" در زبان فارسی همچنین به صورت مجازی نیز به کار می‌رود. مثلاً "دست کسی را گرفتن" به معنای یاری رساندن است.

5. قید و صفت: در برخی عبارات، "دست" به عنوان قید یا صفت نیز به کار می‌رود، مانند "دست‌ساز" یا "دست‌نوشته".

6. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی، باید به کارکردهای مختلف آن توجه کرد و آن را در بافت مناسب استفاده نمود. همچنین به رعایت فاصله‌ی صحیح قبل و بعد از ویرگول و نقطه، در زمان استفاده از "دست" در جملات توجه کرد.

با توجه به موارد بالا، می‌توان "دست" را به عنوان واژه‌ای چندمنظوره در زبان فارسی شناخت که در موقعیت‌های مختلف به کار می‌رود.

البته! در اینجا چند مثال از استفاده کلمه "دست" در جملات آورده شده است:

1. او با دستش کتاب را از روی میز برداشت.
2. لطفاً دستت را بشوی قبل از اینکه غذا بخوری.
3. من دستم را به علامت سلام تکان دادم.
4. بچه‌ها با دستان خود نقاشی‌های زیبایی می‌کشند.
5. او به من کمک کرد تا دستم را از چرخ دنده‌ها بیرون بیاورم.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!