سخن پراکنی

«سخن پراکنی» ترکیبی است که به معنای انتشار یا پخش سخن به کار می‌رود. برای نگارش صحیح و استفاده درست از این ترکیب، می‌توان به نکات زیر توجه کرد:

1. تعریف معنایی: «سخن» به معنای گفتار، کلام یا روایت است و «پراکنی» به معنای پخش یا توزیع می‌باشد. لذا این ترکیب به معنای انتشار انواع گفتار یا نظرات، به ویژه به شیوه‌ای که ممکن است باعث تشتت یا افشای اطلاعات نادرست شود، است.

2. نحوه نوشتن: این ترکیب به صورت جدا نوشته می‌شود: سخن پراکنی. توجه داشته باشید که این کلمات باید به هم نچسبند.

3. استفاده در جملات:

   • «برخی افراد به سخن پراکنی می‌پردازند که نتیجه‌اش ایجاد تنش میان مردم است.»
   • «سخن پراکنی در شبکه‌های اجتماعی می‌تواند عواقب جدی به همراه داشته باشد.»

4. قواعد نگارشی:

   • اگر این واژه در ابتدای جمله قرار گیرد، باید با حرف بزرگ نوشته شود: «سخن پراکنی می‌تواند تأثیرات منفی داشته باشد.»
   • در مواردی که در متن به کار می‌رود، مطابق با قواعد کلی نگارش، باید کلمات درست به کار روند و از نقطه‌گذاری مناسب استفاده شود.
5. توجه به سیاق کلام: از این ترکیب معمولاً در مباحث نقد و بررسی اجتماعی، سیاسی یا فرهنگی استفاده می‌شود.

با رعایت این نکات می‌توانید از ترکیب «سخن پراکنی» به نحو احسن در نگارش خود استفاده کنید.

1. او همیشه از سخن پراکنی در جمع‌های دوستانه پرهیز می‌کند تا روابطش سالم بماند.
2. سخن پراکنی در مورد دیگران می‌تواند باعث بروز سوءتفاهم و مشکلات جدی در روابط اجتماعی شود.
3. رسانه‌ها گاهی به دلیل نیاز به جذب مخاطب، به سخن پراکنی دامن می‌زنند و وقایع را بزرگ‌تر از آنچه هستند، نشان می‌دهند.