کلمه "غریب آمدن" به معنای احساس غربت یا ناآشنایی به کار می‌رود و در زبان فارسی به عنوان یک عبارت مستقل یا در جملات مختلف استفاده می‌شود. در مورد قواعد نگارشی و دستوری این عبارت، نکات زیر قابل توجه است:

1. جداسازی واژه‌ها: در نوشتار فارسی، این عبارت به دو واژه "غریب" و "آمدن" تقسیم می‌شود. لذا به صورت "غریب آمدن" نوشته می‌شود.

2. فعل "آمدن": "آمدن" به عنوان فعل اصلی در این عبارت، به معنای ورود به یک وضعیت یا مکان است. در اینجا به نوعی به احساس ورود به یک حالتی از غربت اشاره دارد.

3. استفاده در جملات: می‌توان این عبارت را در جملات مختلف به کار برد. برای مثال:

   • «وقتی به شهر جدید آمدم، احساس غریب آمدن داشتم.»
   • «غریب آمدن در جمع‌های ناآشنا طبیعی است.»

4. نکات نگارشی: در نوشتار فارسی باید به کلمات و جملات توجه شود و از نوشتن فضاهای اضافی پرهیز کرد. همچنین، برای نوشته‌های رسمی بهتر است از زبان فاخر و قواعد صحیح نگارشی استفاده شود.

5. معادل‌ها: بسته به متن و احساس، می‌توان معادل‌هایی مانند "احساس غربت" یا "احساس ناآشنایی" را نیز مد نظر داشت.

توجه به این نکات می‌تواند به بهبود نوشتار و بیان احساسات و معانی کمک کند.

1. هنگامی که به جشن تولد او وارد شدم، احساس کردم که غریب آمده‌ام چون همه افراد دیگر آشنا بودند.
2. صدای غم‌انگیز سازهای محلی باعث شد که یاد روزهای کودکی‌ام بیفتم و به یاد لحظات غریب آمدن به این مکان وزین بیفتم.
3. در آن روز بارانی که به شهر جدید سفر کردم، واقعا غریب آمده بودم و هیچ کس را نمی‌شناختم.