کلمه "نگاه" در زبان فارسی به معنای دیدن یا توجه به چیزی است و در انواع مختلفی از جملات و متون می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. در ادامه به بررسی قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه می‌پردازیم:

1. به عنوان اسم:

• تعریف: "نگاه" به عنوان اسم می‌تواند به معنای دید، نظر یا توجه باشد.
• مثال: نگاه او بر روی نقاشی خیره مانده بود.

2. به عنوان فعل:

• هنگام استفاده از "نگاه" در ترکیب‌های فعلی، معمولاً به هم‌نشینی با فعل «کردن» می‌پردازند.
• مثال: او به دوردست‌ها نگاه کرد.

3. قواعد نحوی:

• "نگاه" می‌تواند به عنوان مفعول در جملات قرار گیرد.
• مثال: او نگاهت را از من برنگردان.

4. تلفظ:

• "نگاه" به صورت /neɡɒːh/ تلفظ می‌شود.

5. استفاده در ترکیب‌ها:

• "نگاه نوعی" (برای توصیف نوعی خاص از نگاه، مثل: نگاه انتقادی)
• "نگاه عمیق" (برای توصیف عمق توجه و تمرکز)

6. جملات توصیفی:

• معمولاً از "نگاه" برای توصیف حالات روحی، عاطفی و یا اجتماعی افراد استفاده می‌شود.
• مثال: نگاه غمگین او نشان از دلشکستگی‌اش داشت.

7. نکات نگارشی:

• در نوشتارهای رسمی، بهتر است از استفاده غیررسمی و محاوره‌ای از این کلمه پرهیز شود.
• در متون ادبی، استفاده از "نگاه" می‌تواند به ایجاد عمق و احساس در نوشته کمک کند.

استفاده درست و مؤثر از کلمه "نگاه" می‌تواند به غنای متون و جملات شما بیافزاید.

1. وقتی به چشمان او نگاه کردم، احساس کردم دنیای جدیدی در آن‌ها نهفته است.
2. نظر او درباره مسائل اجتماعی همیشه با یک نگاه عمیق و کارشناسانه همراه است.
3. در کتابخانه نشسته‌ام و به نگاه مشتاق دانش‌آموزانی که در حال مطالعه هستند، خیره شده‌ام.