کلمه "نگاه داشتن" یک فعل مرکب است که متشکل از "نگاه" و "داشتن" می‌باشد. در استفاده از این کلمه و نگارش آن، باید به چند نکته توجه کرد:

1. به‌کارگیری درست: "نگاه داشتن" به معنای حفظ کردن یا نگهداری کردن چیزی است. این کلمه معمولاً در معنای معنوی و فیزیکی به کار می‌رود. مثلاً:

   • او می‌خواهد این راز را نگاه دارد.
   • از این کتاب به خوبی نگاه داری کن.

2. نحوه نگارش: "نگاه داشتن" به صورت سه‌کلمه‌ای و با فاصله نوشته می‌شود. در فارسی، هیچگاه این فعل مرکب به دستوری دیگر یا به شکل دیگری مانند "نگاه‌دار" نوشته نمی‌شود.

3. استفاده از وجه‌های مختلف فعل:

   • در زمان حال: نگاه می‌دارم، نگاه می‌داری.
   • در زمان گذشته: نگاه داشتم، نگاه داشتی.
   • در زمان آینده: نگاه خواهم داشت، نگاه خواهی داشت.

4. هم‌نشینی با سایر کلمات: این فعل می‌تواند با قیدها و صفات مختلف به کار رود. به عنوان مثال:

   • او با دقت نگاهش را نگه داشت.
   • باید این موضوع را به خاطر بسپارم و نگاهش دارم.
5. قواعد نگارشی: در متن‌های رسمی و ادبی، رعایت قواعد نگارشی از جمله استعمال صحیح و به‌جا و رعایت قواعد علامت‌گذاری (مثل ویرگول، نقطه و ...) اهمیت دارد.

به طور کلی، "نگاه داشتن" یک فعل مهم در زبان فارسی است که باید در جاهای مناسب و با دقت استفاده شود.

1. او تصمیم گرفت که احساساتش را در درون خود نگاه دارد تا دیگران را نگران نکند.
2. معلم تلاش کرد تا توجه دانش‌آموزان را در طول کلاس نگاه داشته و آنها را به بحث‌های فعال تشویق کند.
3. برای حفظ آرامش در خانه، باید اختلافات را به شیوه‌ای مناسب نگاه داشت و حل کرد.