کلمه "پشت دستی" به معنای شخصی است که از پشت به کسی یا چیزی نزدیک می‌شود یا به نوع خاصی از رفتار اشاره دارد. در قواعد زبان فارسی و نگارش آن، چند نکته را باید در نظر بگیرید:

1. فاصله‌گذاری: این ترکیب دو کلمه است و لذا باید با یک فاصله نوشته شود: "پشت دستی".

2. توصیف: در متون توصیفی، ممکن است لازم باشد توضیحات بیشتری در مورد ویژگی‌ها و ماهیت "پشت دستی" ارائه دهید تا خواننده تصویر واضح‌تری از این مفهوم داشته باشد.

3. نشانه‌گذاری: اگر "پشت دستی" در یک جمله به‌عنوان صفت به کار رود، باید دقت کنید که با جملات دیگر به‌خوبی ترکیب شود. مثلاً: "او فردی پشت دستی است که همیشه از راه‌های غیرمستقیم به اهدافش می‌رسد."

4. استفاده در متن: در صورت نیاز به استفاده از این واژه در متن‌های رسمی، دقت کنید تا از زبانی مناسب استفاده کنید و معنای آن به درستی منتقل شود.

5. باقی‌مانده اصلاحات: در نوشتار ادبی یا گفتگوهای غیررسمی، ممکن است از اصطلاحات و عبارات عامیانه نیز بهره ببرید، اما باید اطمینان حاصل کنید که مفهوم به‌خوبی قابل درک است.

با توجه به این نکات، می‌توانید از "پشت دستی" در متون خود به‌درستی استفاده کنید.

1. وقتی از اتاق خارج شدم، ناگهان متوجه شدم که پشت دستی من افتاده و آن را فراموش کرده‌ام.
2. معلم به دانش‌آموز گفت که فراموش نکند پشت دستی‌اش را قبل از امتحان پر کند.
3. در مهمانی، دوست من به‌طور غیرمنتظره‌ای از پشت دستی‌ام یک شوخی جالب کرد که همه را خنداند.