کلمه "حضور داشتن" در زبان فارسی به معنای وجود داشتن یا در یک مکان خاص بودن است و به‌طور کلی در جملات به‌عنوان فعل مرکب مورد استفاده قرار می‌گیرد. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و قواعد مربوط به استفاده از "حضور داشتن" اشاره می‌کنیم:

1. فعل مرکب: "حضور داشتن" یک فعل مرکب است که از دو جزء "حضور" و "داشتن" تشکیل شده است. این نوع افعال معمولاً نیاز به ساختن جملات خاص خود دارند.

2. استفاده صحیح: "حضور داشتن" معمولاً برای به‌تصویرکشیدن موقعیت فرد یا افراد در یک مکان یا در یک رویداد استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال:

   • «من در جلسه حاضر بودم» یا
   • «او در کنفرانس حضور داشت.»

3. حالت‌های مختلف: بسته به ساختار و زمان جمله، "حضور داشتن" می‌تواند در زمان‌های مختلف (ماضی، مضارع، آینده) به کار رود. مثلاً:

   • ماضی: «وی در آنجا حضور داشت.»
   • مضارع: «من در مراسم حضور دارم.»
   • آینده: «آن‌ها در سفر حضور خواهند داشت.»
4. نکات نگارشی:
   • در نوشتن، دقت کنید که "حضور" و "داشتن" بدون فاصله و به‌صورت ترکیبی نوشته شود.
   • در جمله‌های رسمی، ممکن است از معادل‌های دیگری استفاده شود، مانند "حاضر بودن"، که بستگی به بافت جمله دارد.

به‌طور کلی، "حضور داشتن" یکی از عبارات رایج در زبان فارسی است که در محاورات و نوشتارهای رسمی و غیررسمی به‌کار می‌رود.