کلمه «حکم دادن» به معنای اعلام نظر، تصمیم یا دستور است. در زبان فارسی، برخی نکات نگارشی و قواعد مرتبط با این عبارت وجود دارد که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنم:

1. فعل مرکب: «حکم دادن» یک فعل مرکب است که از دو بخش «حکم» و «دادن» تشکیل شده است. این نوع افعال معمولاً به معنای فعالیت یا عمل خاصی اشاره دارند.

2. نحو و ساختار جملات: هنگام استفاده از «حکم دادن»، توجه به ساختار جملات اهمیت دارد. مثلاً می‌توان گفت: «قاضی حکم داد» یا «او به مسأله حکم داد.»

3. استفاده از مفعول: در ساختار جملات، «حکم دادن» می‌تواند مفعول داشته باشد: «او به‌طور رسمی حکم داد که متهم بی‌گناه است.»

4. فعل(return): در نگارش، می‌توان با تغییرات لازم در فعل «حکم دادن»، از جمله «حکمی داد» یا «حکم جدیدی صادر کرد» استفاده کرد به‌منظور تنوع بیشتر.

5. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی و ادبی، دقت در جمله‌بندی و استفاده از علائم نگارشی صحیح نیز اهمیت دارد. به عنوان مثال، استفاده از ویرگول برای تفکیک بخش‌های مختلف جمله.

با رعایت این نکات و قواعد، می‌توان به درستی از عبارت «حکم دادن» در جملات مختلف استفاده کرد.