کلمه "خویشتن دار" به معنای حفظ خود و خودداری به کار می‌رود و در ادبیات فارسی به عنوان نوعی از صفت و کیفیت فردی مطرح است. در اینجا به چند نکته نگارشی و قواعدی در مورد این واژه اشاره می‌کنم:

1. نوشتار صحیح: "خویشتن دار" به صورت جدا نوشته می‌شود و به معنای کسی است که خود را کنترل می‌کند. در نوشتار کلمات باید به این نکته توجه داشت که آنها به صورت جدا یا ترکیبی و با دقت نگارش شوند.

2. قلمرو معنایی: این واژه معمولاً در متون ادبی و فلسفی به کار می‌رود و می‌تواند به انسان‌هایی اطلاق شود که در برابر خواسته‌ها و وسوسه‌های نفسانی خود مقاومت می‌کنند.

3. کاربرد در جملات:

   • "او فردی خویشتن دار است و همیشه از خواسته‌های زودگذر خود چشم‌پوشی می‌کند."
   • "خویشتن داری یکی از صفات نیک انسانی به شمار می‌رود."

4. مترادف‌ها: برای "خویشتن دار"، مترادف‌هایی مانند "کنترل کننده خود"، "خوددار" و "محتاط" نیز می‌توان آورد که هر یک می‌تواند در بافت خود معانی خاصی داشته باشد.

5. نکات نگارشی: در صورت استفاده در متون رسمی یا ادبی، بهتر است از نوشتار صحیح و رعایت علائم نگارشی مناسب در جملات استفاده شود.

اگر سوالات خاص‌تری در زمینه این واژه یا دیگر مباحث زبان و نگارش دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!

1. در مواقع دشوار، او همیشه خویشتن‌دار بود و احساساتش را کنترل می‌کرد.
2. خویشتن‌داری از ویژگی‌های بارز یک رهبر موفق است که می‌تواند در شرایط بحرانی بهترین تصمیمات را بگیرد.
3. وقتی با چالش‌ها روبرو می‌شود، تلاش می‌کند تا خویشتن‌دار بماند و آرامش خود را حفظ کند.