کلمه "مواظب بودن" یک عبارت ترکیبی است که به معنای توجه کردن و مراقب بودن به کار می‌رود. در بررسی قواعد فارسی و نگارشی آن، نکات زیر قابل توجه است:

1. ساختار: "مواظب" به معنای مراقب و مراقبت‌کننده است و "بودن" فعل است که نشان‌دهنده حال یا وضعیت می‌باشد. به این ترتیب، "مواظب بودن" به معنای در حالت مراقب بودن است.

2. نحو: این عبارت معمولاً به‌عنوان فعل مرکب در جمله‌ها به کار می‌رود. مثلاً: "او همیشه مواظب بودن بچه‌هاست."

3. توافق با فعل: هنگامی که از "مواظب بودن" در یک جمله استفاده می‌شود، باید به زمان فعل و فاعل توجه شود و ساختار جمله باید به‌درستی تنظیم شود. مثلاً: "من همیشه مواظب بودن سلامتی‌ام هستم."

4. نوشتار: در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمات و عبارات روشن استفاده کنید و از کاربرد اصطلاحات غیررسمی خودداری کنید. به‌عنوان مثال، به جای "مواظب بودن"، می‌توان گفت "مراقبت کردن".

5. کاربرد در محاوره و نوشتار: در زبان محاوره‌ای، "مواظب بودن" بسیار رایج است و به راحتی در مکالمات روزمره استفاده می‌شود. در زبان نوشتاری، بهتر است از واژگان مناسب‌تری بهره‌برداری کرد.

با توجه به این نکات، می‌توان گفت که "مواظب بودن" یک عبارت رایج و کاربردی در زبان فارسی است که قواعد خاص خود را دارد.